Όποιο άρθρο και να διαβάσεις στις εφημερίδες των εκδοτών-κατασκευαστών-επιχειρηματιών, όλες οι τηλεοπτικές συζητήσεις των τελευταίων εβδομάδων, έχουν αυτήν ως μοναδικό θέμα τους. Εκπρόσωποι κομμάτων, συμπαθούντες, συνοδοιπόροι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, εκφράζονται με τα μελανότερα χρώματα ή στην καλύτερη περίπτωση με έκδηλη ανησυχία για τους αγανακτισμένους που τη γεμίζουν. Επιδίδονται σε απίστευτες στρεβλώσεις και συκοφαντίες του περιεχομένου των διαμαρτυριών, των συμμετεχόντων σ’ αυτές, των επιδιώξεών τους, των προθέσεών τους, της ιδεολογικής τους προέλευσης.
Με αφελή ιδεολογήματα γύρω από την έννοια της δημοκρατίας, η οποία κατ’ αυτούς ορθά εκφυλίζεται σε ανά τετραετία ψήφο για όλους εμάς και σε τετραετές όργιο ασυδοσίας για τους «άρχοντες» και τους αυλικούς τους, προσπαθούν να αποϊδεολογικοποιήσουν τα αιτήματα, τις προτάσεις, την ανάγκη τιμωρίας και αλλαγής του σάπιου πολιτικού κατεστημένου.
Η απλή και προφανής αιτία είναι η προσπάθεια να μεταφέρουν την συζήτηση από το μνημόνιο και τα μέτρα, σε φιλολογικό διάλογο γύρω από την δημοκρατία, στις αντεγκλήσεις Πάγκαλου και Τσίπρα, στις δήθεν ανησυχίες για την ζωή του Παπουτσή των 45 αστυνομικών φρουρών…
Υπάρχουν όμως ακόμη πολλοί άλλοι λόγοι πηγαίας και βαθειάς ανησυχίας του κατεστημένου και των ελίτ για το τι γεννά η «πλατεία». Η εμμονή στην καταδίκη της δεν μπορεί και δεν είναι απλά παρελκυστική.
Ανησυχούν οι εξουσιαστές γιατί τα ψευτοδιλήμματα περί σωτηρίας ή καταστροφής της χώρας, οι μονόδρομοι που προβάλλουν γύρω από την «δημοκρατική» έκφραση, καταρρίπτονται διαρκώς, μιας και για πρώτη φορά μετά από τριάντα τόσα χρόνια έχασαν ουσιαστικά το μονοπώλιο της ενημέρωσης. Οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που έχει περάσει από τις πλατείες, οι συζητήσεις, τα ιστολόγια, τα φυλλάδια, οι προκηρύξεις, τα βιντεάκια, προσέφεραν ιδίαν αντίληψη γύρω από τα τεκταινόμενα. Η «πλατεία» που αποτελεί σημείο εκκίνησης αλλά και χωνευτήρι, δεν μπορεί πλέον εύκολα να συκοφαντηθεί.
Τρέμουν ακόμη που, παρ’ ότι «έχουν ανθίσει όλα τα λουλούδια» στα λίγα στρέμματα που καλύπτει, δεν κατάφεραν τα κόμματα να την ελέγξουν. Με κυρίαρχο και αδιαπραγμάτευτο αίτημα την απόρριψη του μνημονίου, που τόσα χρόνια τόσοι πολλοί δούλεψαν για να έρθει η στιγμή να το επιβάλλουν, αλλά και την κάθαρση που οι κομματικές ελίτ δεν θέλουν καν να σκεφτούν, οι αγανακτισμένοι έχουν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τους επίσημους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Διότι τους εξαναγκάζουν εν όψει εκλογών και δυσκολίας εισόδου στην επόμενη Βουλή να αναπτύξουν λόγο κάθαρσης, συνταγματικής αναθεώρησης και αλλαγής οικονομικού μοντέλου που τόσο εμφανώς προσπαθούν να αποφύγουν.
Ταυτόχρονα αποκαλύπτει όλους τους ιδεολογικά επαμφοτερίζοντες και λαθροβιούντες. Τι θέση έχουν για παράδειγμα οι Οικολόγοι-Πράσινοι ή ακόμη η εκκλησία με τον αρχιεπίσκοπο; Πόσο επαναστατικό είναι το ΚΚΕ; Τι είδους αντιδρώντες είναι όλοι αυτοί οι παλαιοί Πασόκοι (Κασιμάτης, Μπέης, Μαριάς κλπ) ή ο Θεοδωράκης; Ερωτήματα που προ «πλατείας» ήταν ανύπαρκτα.
Αν ήταν όμως μόνον αυτά, ίσως δεν επιδίδονταν σε τόσο εμφανή προπαγάνδα εναντίον της. Δυστυχώς γι’ αυτούς η πλατεία λειτουργεί σαν πεδίο ριζοσπαστικοποίησης. Όσοι πέρασαν απ’ αυτήν αλλά και αρκετοί άλλοι, έχασαν τις αναστολές τους γύρω από την κοινωνική και δημοκρατική αντίληψη της Κυβέρνησης, την δήθεν προστασία των κατασταλτικών μηχανισμών που φανερά λειτουργούν ως πραιτοριανοί των ελίτ, τους διαχωρισμούς του παρελθόντος σε φασιστική δεξιά και προοδευτική αριστερά. Δημιουργήθηκε μια μεγάλη και κρίσιμη μάζα που πήρε το βάπτισμα του πυρός απέναντι στην κρατική βία και δεν φοβάται, όπως απέδειξε ξαναγεμίζοντας τις πλατείες μετά την αποφράδα 29η Ιουνίου. Απενοχοποιήθηκαν κινήσεις και πράξεις που αποδίδονταν μέχρι πρόσφατα σε ελάχιστους περιθωριακούς. Είναι πρόδηλο ότι σε συνδυασμό με το αδυνάτισμα των κομματικών μηχανισμών (και τα κόμματα βλέπετε αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής χρεοκοπίας και χρωστούν…) αυτή η ετοιμοπόλεμη μάζα αποτελεί εκρηκτικό μίγμα για το επερχόμενο νέο μνημόνιο το Φθινόπωρο ή την εφαρμογή του εσχάτως ψηφισθέντος.
Μπορεί να μην δημιουργήσει η πλατεία πολιτικό υποκείμενο, αλλά κατέδειξε τις πραγματικές διαστάσεις κινημάτων που έχουν εμφανισθεί στο γενικότερο πολιτικό γίγνεσθαι, αναγκάζοντας τα σε μελλοντικές ζυμώσεις με ελπίδα συνεργασιών που δεν ήταν έως τώρα εφικτές. Η εμμονή της μάλιστα στο αίτημα της κάθαρσης και η ανάπτυξη ενός τιμωρητικού κινήματος κατά των εκποιητών της χώρας, με ποινή τον κατ’ οίκον εγκλεισμό τους προς αποφυγήν της διαπόμπευσης, έχει λειτουργήσει μαζί με το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, σε εργαλείο όσμωσης των πολιτικών αντιθέτων όπως για παράδειγμα αυτά που παρουσιάστηκαν έντεχνα ανάμεσα στην επάνω και την κάτω πλατεία. Κάτι που κανείς τους δεν περίμενε. Δεν φαντάστηκαν ότι θα ακούσουν τους ανοικτοκοινωνικούς της κάτω πλατείας να δηλώνουν και αυτοί πατριώτες (μετά τις πρώτες μέρες), ούτε ότι θα δουν πανό του Μ-Λ ΚΚΕ στην πάνω πλατεία με σύνθημα την «εθνική ανεξαρτησία». Δεκαετίες συκοφάντησης του εθνικού ζητήματος και του έντεχνου διαχωρισμού πατριωτικών και κοινωνικών αγώνων, πετάχτηκαν σε μερικές μέρες στα σκουπίδια. Μπορείς πια να ανεμίζεις την ελληνική σημαία, που έπαψε να αποτελεί όπως κάποιοι μετά πάθους ισχυρίζονταν σύμβολο εθνικιστικού και κοινωνικού αποκλεισμού, υποστηρίζοντας παράλληλα το κίνημα «Ελεύθερη Γάζα».
Τέλος τη μισούν γιατί γνωρίζουν ότι αν λόγω καλοκαιριού η πλατεία αδειάσει, οι συζητήσεις θα μεταφερθούν πλέον στις παραλίες. Έχουν γίνει μέρος της ζωής μας.
Θα συνεχίσουν οι αγανακτισμένοι. Το γνωρίζουν και οι ίδιοι και εκείνοι που τους μισούν. Γι’ αυτό, παραφράζοντας τον Διονύση Σαββόπουλο, θα απορρίψουμε όλες τις φαιδρές κατηγορίες και τις ψευδεπίγραφες ανησυχίες, λέγοντας:
«Αξίζει η πλατεία, ότι κι’ αν πεις»!
Μου το έστειλε με mail o Στράτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου