Γιατί κάθε Κυριακή

Οι παραδοσιακές μορφές αντίδρασης έχουν αποδειχτεί αποτυχημένες, γι' αυτό θα πρέπει να δράσουμε μ' ένα πρωτότυπο τρόπο, αφού κατανοήσουμε τα αίτια της αποτυχίας των γνωστών μέσων διαμαρτυρίας.

Οι κλασικές απεργίες θα μπορούσαν να είχαν αποτέλεσμα αν ήταν μαζικές και διαρκούσαν μέχρι ικανοποίησης των αιτημάτων τους. Δυστυχώς όμως, εδώ εμφανίζεται το φαινόμενο των επαγγελματιών συνδικαλιστών που όπως αποδεικνύει και η πορεία τους μάλλον εξυπηρετούν τις κυβερνήσεις παρά τα συνδικάτα. Είναι πολλά τα παραδείγματα των εκπροσώπων των εργαζομένων  που μετά από χρόνια αγώνων για την εργατιά μεταπήδησαν στο αντίπαλο στρατόπεδο καταλαμβάνοντας βουλευτικές και υπουργικές θέσεις, είτε για να πολεμήσουν τον εχθρό εκ των έσω (!!!) είτε για να εξασφαλίσουν τον επιούσιο πουλώντας νέες εκδουλεύσεις στα αφεντικά τους. Άξιοι συνδικαλιστές φυσικά, και  οι σημερινοί ηγέτες που κατάφεραν να εκτονώσουν την εργατική οργή για τα επαχθέστερα μέτρα που επιβάλλονται στην Ιστορία της Ελλάδας με 24ωρες απεργίες και θαρραλέες δηλώσεις ενώπιον δημοσιογράφων-εργαλείων του συστήματος. Συνεπώς, απεργίες που κατευθύνονται από τέτοιους ηγέτες είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Επιπλέον, από μόνοι μας, ανεξάρτητοι από συνδικάτα είναι δύσκολο να πετύχουμε μαζικότητα και ενώ δεν αποκλείεται να διακινδυνεύσουμε τη θέση εργασίας που μας εξασφαλίζει τον επιούσιο.

Οι παραδοσιακές πορείες διαμαρτυρίας για να έχουν επιτυχία και μαζικότητα προϋποθέτουν την έκκληση κάποιου θεσμικού παράγοντα (πχ. δημάρχου Κοσμόπουλου για το θέμα των Σκοπίων ή αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου για το θέμα των ταυτοτήτων) και φυσικά μεγάλη προβολή από τα Μ.Μ.Ε. Οι υπόλοιπες πορείες που οργανώνονται από επαγγελματίες του είδους και συνδικαλιστικούς φορείς ουσιαστικά, λειτουργούν σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης της κοινωνικής αντίδρασης. Ο λαός αρνείται να συμμετάσχει  κάτω από σημαίες που δεν τον εκφράζουν και παραδίδει το μονοπώλιο της διαμαρτυρίας στους επαγγελματίες του είδους που τελικά εξυπηρετούν την εξουσία. Έτσι, οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο μας επιβάλλεται αμαχητί και περνάει στην κοινωνία με το χαμηλότερο πολιτικό κόστος και την ελάχιστη κοινωνική κατακραυγή και κινητοποίηση.

Αναζητούμε λοιπόν μια νέα μορφή διαμαρτυρίας η οποία θα καταφέρει να είναι μαζική ώστε να αποτελέσει ένα ισχυρό μοχλό πίεσης προς τους κυβερνώντες. Κατανοώντας τον δισταγμό ή και τον φόβο των πολιτών, στην πραγματικότητα, επενδύουμε στον επαναληπτικό χαρακτήρα αυτής της διαμαρτυρίας μέχρι να αναθαρρήσει και ο πιο φοβισμένος, να πειστεί και ο πιο δύσπιστος, να ευαισθητοποιηθεί και ο πιο αδιάφορος. Στόχος είναι Κυριακή με Κυριακή να αυξανόμαστε με υπομονή και επιμονή μέχρι να αποκτήσουμε μαζικότητα.

Εδώ θα ήταν χρήσιμο να αναφερθεί και το ιστορικό προηγούμενο που έμεινε γνωστό και ως το «θαύμα της Λειψίας». Το φθινόπωρο του 1989, στη Λειψία της Ανατολικής Γερμανίας ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις της Δευτέρας που στόχο είχαν την διαμαρτυρία εναντίον του καθεστώτος. Μέσα σε λίγες Δευτέρες, οι αρχικές διαδηλώσεις που αποτελούνταν από ελάχιστους απόκτησαν μαζικότητα καθώς άρχισε να ξεθαρρεύει ο κόσμος. Σύντομα, σε μια πόλη 500.000 κατοίκων πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση 70.000 διαδηλωτών και ο ειρηνικός χαρακτήρας της διαμαρτυρίας κατέληξε στην συγκέντρωση της 23ης Οκτωβρίου όπου η πίεση 320.000 διαδηλωτών οδήγησε στην παραίτηση της κυβέρνησης και την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Τα γεγονότα της Λειψίας αποτελούν πρότυπο ειρηνικής διαμαρτυρίας καθώς και ένα σημαντικό ιστορικό παράδειγμα που δείχνει την πραγματική δύναμη που έχει ο λαός στα χέρια του και που οφείλει να μην αφήνει ανεκμετάλλευτη.


Παραπομπές:
Wikipedia: Monday demonstrations in East Germany