Το ασφαλιστικό μπορεί να λυθεί

Το ασφαλιστικό σύστημα για έναν λαό είναι πολύ πιο σημαντικό απ' όσο μπορεί κάποιος να διανοηθεί. Είναι ένα ζήτημα μείζονος ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ. Ειδικά στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι πολύ πιο σημαντικό από ποτέ. Σήμερα, που δεν υπάρχουν σύνορα να συγκρατούν τους λαούς στις πατρίδες τους, το ασφαλιστικό σύστημα είναι ο μόνος παράγοντας που μπορεί να το κάνει. Δεν μπορεί να επιβιώσει ένας λαός, αν δεν προστατεύσει το ασφαλιστικό του σύστημα. Δεν έχει παρόν και πολύ περισσότερο δεν έχει μέλλον. Θα διαλύσει και θα χαθεί ανάμεσα σε άλλους λαούς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. 

Η λογική αυτού που λέμε είναι πολύ απλή. Η περιουσία είναι αυτήν η οποία βαστάει έναν άνθρωπο και έναν λαό στον τόπο του. Όταν δεν υπάρχει περιουσία και άρα δεν υπάρχει προοπτική επιβίωσης, ο άνθρωπος αναγκαστικά μετακινείται. Εγκαταλείπει τον τόπο του κι αναζητεί μια καλύτερη ζωή σε ξένους τόπους. Η περιουσία για έναν λαό είναι η πατρίδα του. Σ' αυτήν την πατρίδα όμως δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο από άποψη περιουσίας.

Οι ιδιωτικές περιουσίες των πλουσίων ιδιοκτητών θα τους κρατήσουν στον τόπο τους. Με τους κοινούς εργαζόμενους —οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού— που δεν διαθέτουν ιδιοκτησίες ικανές να τους συντηρήσουν, τι θα γίνει; Θα εγκαταλείψουν τη χώρα, επειδή δεν έχουν την δυνατότητα να επιβιώσουν; Θα πάνε ξανά στις φάμπρικες της ξενιτιάς;

Η περιουσία των εργαζομένων είναι το ασφαλιστικό τους σύστημα. Αυτό είναι το υλικό μέρος της πατρίδας τους, το οποίο τους ανήκει. Αυτό είναι το ταμείο όπου έχουν καταθέσει τον οβολό τους για να επιβιώσουν στο μέλλον. Αυτή είναι η "άγκυρα" που τους δένει με την πατρίδα τους. Αυτή η περιουσία πρέπει πάση θυσία να διασωθεί. Πρέπει να διασωθεί, γιατί θα πεθάνει ο ίδιος ο ελληνισμός. Ο ελληνισμός των εργαζομένων. Τι άλλου είδους περιουσία μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος, που ούτε καν ιδιόκτητο σπίτι δεν διαθέτει; Γιατί να μην πάει στο εξωτερικό υπό τις ίδιες συνθήκες με καλύτερο μισθό; Από το κέρδος ποιας περιουσίας θα βελτιώσει την ποιότητά της ζωής του, ώστε να μην αναγκαστεί να την αναζητήσει στο εξωτερικό;

Αυτός ο ελληνισμός των εργαζομένων εξαρτάται άμεσα από το ασφαλιστικό του σύστημα. Είναι σημαντικό αυτό το σύστημα να είναι πανίσχυρο. Είναι σημαντικό να έχει πραγματικά αποδοτική περιουσία και όχι παλιόχαρτα, όπως είναι τα ομόλογα του δημοσίου. Είναι σημαντικό να έχει περιουσία τύπου ΔΕΗ ή ΟΤΕ ή ΕΛΠΕ, ώστε από μεγέθη τέτοιων περιουσιακών στοιχείων να εξασφαλίζει την εύκολη επιβίωσή του. Να εμπλουτίζει τα ταμεία του από τα κέρδη τέτοιων εταιρειών.

Με είκοσι και τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ δεν λύνεις κανένα πρόβλημα. Δεν μπορείς να συγκρατήσεις έναν άνεργο λαό στην πατρίδα του. Δεν μπορείς να σταματήσει τη μεταναστευτική "αιμορραγία" του. Δεν μπορείς να περιορίσεις την υπογεννητικότητα του, που τον οδηγεί στον "θάνατο". Περιουσία χρειάζεται που να του αποδίδει κέρδη, έστω και σε "είδος". Αυτή είναι η περιουσία που μπορεί να κρατήσει έναν λαό στην πατρίδα του. Αυτή η περιουσία μπορεί να του παρέχει τα αγαθά και τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη, για να παραμείνει στην πατρίδα του.

Αυτό είναι το ζητούμενο. Πρέπει να υπάρχει συλλογική περιουσία, η οποία θα του παρέχει όλα εκείνα τα αγαθά που έχει ανάγκη, για να επιβιώσει σε εκείνες τις "ειδικές" τιμές που απολαμβάνουν οι ιδιοκτήτες και οι οποίες θα τον σταθεροποιήσουν στην πατρίδα του. Που θα τον κάνουν να μην σκέφτεται τη μετακίνηση. Που θα τον κάνουν να αισθάνεται ως εχθρικό και κερδοσκοπικό το οποιοδήποτε ξένο περιβάλλον. Να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι πουθενά στον κόσμο δεν θα μπορεί να ζήσει καλύτερα ως απλός εργαζόμενος. Ότι πουθενά στον κόσμο δεν θα βρει φτηνότερο ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες ή καύσιμα από την πατρίδα του, όπου είναι ιδιοκτήτης των επιχειρήσεων που τα παρέχουν.

Αυτή είναι η περιουσία που πρέπει να έχει υπό την ιδιοκτησία του ένα ταμείο, το οποίο διαχειρίζεται τη συλλογική περιουσία ενός ολόκληρου λαού εργαζομένων. Αν αυτό το ταμείο δεν του προσφέρει αυτά που πρέπει —και είναι υποχρεωμένο να του προσφέρει— θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την πατρίδα του για να επιβιώσει. Χωρίς ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει ένας λαός στη γη που τον γέννησε. Θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει την όποια περιουσία διαθέτει και να εγκαταλείψει τη γη του. Μόνον ιδιοκτησίες όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, τα ΕΛΠΕ ή η Αττική Οδός μπορούν να κρατήσουν έναν λαό στην πατρίδα του.

Εδώ δεν μιλάμε για κράτος και κρατική περιουσία. Δεν υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο χαρακτήρα αυτών των επιχειρήσεων. Το κράτος αντιπροσωπεύει τα δημόσια συμφέροντα και αυτά είναι μια άλλη κατάσταση. Το κράτος εξυπηρετεί τα γενικά ελληνικά συμφέροντα και μέσα σ' αυτά βρίσκονται πολλά και διαφορετικά συμφέροντα, τα οποία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συμπλέουν απόλυτα. Άλλα είναι τα συμφέροντα ενός πλούσιου εμπόρου, άλλα ενός ισχυρού παραγωγού και άλλα τα συμφέροντα ενός εργαζόμενου.

Όταν μιλάμε για δημόσια συμφέροντα, μιλάμε για μια κοινή συνισταμένη όλων αυτών των συμφερόντων, η οποία δεν τους αφορά όλους το ίδιο. Μια συνισταμένη, η οποία, όταν "παραβιάζεται", μπορεί άλλους να μην τους αγγίζει καθόλου και άλλους να τους καταστρέφει απόλυτα. Άλλους να τους "γρατσουνάει" και άλλους να τους "ακρωτηριάζει". Το "κάτι" λιγότερο, που δίνει μια κρατική πολιτική, μπορεί να μην απειλήσει τον μεγιστάνα Λάτση, αλλά το "κάτι" λιγότερο μπορεί να διώξει τον εργαζόμενο λαό από την πατρίδα του.

Άλλωστε, ειδικά το ελληνικό κομματοκρατούμενο κράτος πολλές φορές έχει αποδείξει ότι είναι άδικο απέναντι στους αδυνάτους. Έχει αποδείξει ότι τις περισσότερες φορές θέλει να εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των ισχυρών Ελλήνων. Τα συμφέροντα των χορηγών του. Αυτή είναι μια αλήθεια, την οποία όλοι οι Έλληνες τη γνωρίζουν. Το κράτος κυβερνάται από κομματόσκυλα και αυτά εξυπηρετούν με πάθος μόνον αυτούς που τα ταΐζουν. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το ίδιο το κράτος είναι ένας μηχανισμός, ο οποίος έχει δικά του συμφέροντα να εξυπηρετήσει και δικές του ανάγκες να καλύψει. Ένας μηχανισμός, ο οποίος συνήθως ταυτίζεται με τους ισχυρούς, γιατί αυτό το βολεύει.

Αυτή είναι η διαφορά. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μιλάμε για δημόσια συμφέροντα και τους εκφραστές τους. Εδώ μιλάμε για τα ταμεία. Μιλάμε για τα ιδιωτικά συμφέροντα των εκατομμυρίων Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν άλλο περιουσιακό στοιχείο πέραν των αποταμιευμένων εισφορών τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτών τα συμφέροντα σχεδόν ποτέ δεν υπηρετούνται με την απαιτούμενη ακρίβεια από το κράτος. Αυτών τα συμφέροντα δεν εκφράζονται απόλυτα από την κοινή συνισταμένη των δημοσίων συμφερόντων.

Αυτό είναι το πρόβλημα. Το όλο θέμα είναι τι γίνεται με τα συμφέροντα των αδυνάτων. Πώς αυτά θα εξυπηρετηθούν με τον καλύτερο τρόπο. Όπως οι ισχυροί ιδιώτες, χωρίς να ξεφεύγουν από τον κοινό δημόσιο "παρανομαστή", εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους με τον καλύτερο τρόπο, έτσι πρέπει να κάνουν και οι εργαζόμενοι. Μόνον μέσω ισχυρών ταμείων μπορούν να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Τα σε συλλογικό επίπεδο ιδιωτικά τους συμφέροντα. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μιλάμε για δημόσια περιουσία και μιλάμε για την περιουσία των ταμείων. Των ταμείων των εργαζομένων, οι οποίοι δεν έχουν άλλο κεφάλαιο πέρα από το συλλογικό κεφάλαιο των ταμείων.

Εδώ χρήσιμο είναι να πούμε το εξής: Το να περάσει —μέσω της ιδιωτικοποίησης— το σύνολο των σημερινών ΔΕΚΟ στα χέρια λίγων πλουσίων ιδιωτών, απειλεί τον λαό και άρα τα δημόσια συμφέροντα. Αντιλαμβανόμενοι όλοι αυτοί τα συμφέροντά τους με όρους της οικονομίας, θα βλάψουν τον λαό. Πλούσιοι είναι οι ίδιοι και πλούσιους πελάτες θα αναζητούν, για να τους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Αυτό θα το κάνουν μέχρι να μας διώξουν όλους από την πατρίδα μας. Δεν τους ενδιαφέρει το κόστος ζωής το οποίο επηρεάζεται αρνητικά εξαιτίας της κερδοσκοπίας των πρώην ΔΕΚΟ. Οι ίδιοι μπορούν να πληρώνουν ακριβές υπηρεσίες και ν' αναζητούν ομοίους τους.

Αντίθετα, αν μέσω των ιδιωτικοποιήσεων περάσουν οι ΔΕΚΟ στην ιδιοκτησία των ταμείων, υπάρχει ασφάλεια και εξυπηρετείται το δημόσιο συμφέρον και άρα και αυτό των πλουσίων. Δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης της ΔΕΚΟ να είναι ο φτωχός εργαζόμενος λαός και η επιχείρησή του να λειτουργεί εις βάρος του μέχρι να τον διώξει από την πατρίδα του. Φτηνό ρεύμα και φτηνές τηλεπικοινωνίες θα του προσφέρει και αυτά θα τα απολαμβάνουν και οι πλούσιοι.

Το σημερινό πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων.

Το ασφαλιστικό πρόβλημα είναι αποκαλυπτικό της παθογένειας που διακρίνει το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία. Είναι ο καθρέπτης ενός κράτους και μιας κοινωνίας. Ενός άδικου κράτους και μιας κοινωνίας, που δείχνει να μην έχει ίχνος αλληλεγγύης. Μιας κοινωνίας, που έχει εκπαιδευτεί από την εξουσία να λειτουργεί κουτοπόνηρα. Μιας κοινωνίας, η οποία αφήνεται έρμαιο στα χέρια της εξουσίας, αναζητώντας την εύνοια. Μιας κοινωνίας, η οποία έχει προ πολλού πάψει να σκέφτεται και λειτουργεί μόνον με τα ένστικτά της. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι θέμα χρόνου η αθλιότητα.

Όποιος ακολουθεί τα ένστικτά του, εύκολα παγιδεύεται. Ο ελληνικός λαός είναι παγιδευμένος μέσα στα μικροσυμφέροντά του, γιατί αυτό βολεύει εκείνους που τον εξουσιάζουν. Αυτό βολεύει τα ξένα αφεντικά, τα οποία έχουν συμφέρον να ελέγχουν την ίδια την Ελλάδα. Αυτή είναι η αλήθεια, που την αφορά ως κράτος. Η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο, που κυβερνάται από διορισμένους χαφιέδες και ως εκ τούτου δεν μπορεί να έχει δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα. Μια άρρωστη κοινωνία δεν μπορεί να έχει υγιές ασφαλιστικό σύστημα.

Σ' αυτήν την άρρωστη κατάσταση είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Πλούσιοι και φτωχοί. Εργοδότες και εργαζόμενοι. Απλά δεν μπορεί να είναι το ίδιο υπεύθυνος ένας φτωχός εργάτης με έναν διεφθαρμένο εξουσιαστή ή έναν άρπαγα "διαπλεκόμενο". Άρα και σ' αυτή την περίπτωση ισχύει το γνωστό ..."Το ψάρι βρομάει από το κεφάλι". Τα πάντα ξεκινούν από την εξουσία. Η "Μπανανία", για να λειτουργεί με τον τρόπο που ευνοεί τους Μητσοτάκηδες, τους Καραμανλήδες και τους Παπανδρέου, έπρεπε να είναι σε θέση να ελέγχει τον λαό.

Αυτός ο έλεγχος γίνεται πάντα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Διχάζεις τον λαό, για να μπορείς να δημιουργείς συμμάχους στην κλίμακα που σου επιτρέπει να εξυπηρετείς τα συμφέροντά σου. Μέσω της εξουσίας ευνοείς κάποιους, οι οποίοι στη συνέχεια θα αγωνιστούν για εσένα εις βάρος άλλων. Ψευδοευνοημένοι φτωχοί εναντίον κραυγαλέα αδικημένων φτωχών. Απλά πράγματα. Πράγματα τα οποία συμβαίνουν από την εποχή της Βαβυλώνας. Πράγματα τα οποία διδάσκονται στο "δημοτικό" της εξουσίας. Όταν θέλεις να ελέγχεις τα πάντα μέσω της εξουσίας, ευνοείς και αδικείς με κριτήρια που σου εξασφαλίζουν συμμάχους. Αδικείς και ευνοείς με στόχο να δημιουργήσεις ομόκεντρους κύκλους συμφερόντων.

Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιοι επαγγελματίες εξουσιαστές έπρεπε να "καπελώσουν" τη δημοκρατία, γιατί δεν τους συνέφερε η λειτουργία της, έπρεπε να εκμεταλλευτούν την εξουσία, για να μονιμοποιηθούν στις θέσεις τους. Από τη στιγμή που κάποιοι ήθελαν να γίνουν δημοκρατικά εκλεγμένοι βασιλείς, έπρεπε να βρουν τον τρόπο να το πετύχουν. Η δημοκρατία τους έδινε την εξουσία και μ' αυτήν την εξουσία έπρεπε να την καταλύσουν. Έπρεπε οι κατ’ επάγγελμα ευνοημένοι να δημιουργήσουν συνενόχους και άρα να ευνοήσουν. Ποιους θα ευνοούσαν; Τους ομοίους τους και βέβαια όσους έκριναν ότι θα μπορούσαν να τους απειλήσουν.

Εργοδότες και εργαζόμενοι.

Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του ασφαλιστικού προβλήματος.

Από τη στιγμή που κάποιοι επαγγελματίες εθνοπατέρες-κομματάρχες αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν αφεντικά του ελληνικού κράτους, ευνόητο είναι ότι θα ευνοήσουν κάποιους, για να μονιμοποιηθούν στην εξουσία με τη βοήθειά τους. Ευνόητο είναι ότι ως εξουσιαστές και άρα ως εργοδότες θα ευνοήσουν τους δικούς τους εργαζόμενους, για να διχάσουν τον λαό. Τα αφεντικά λοιπόν του ελληνικού κράτους έδωσαν την άδικη συμπεριφορά στον μεγαλύτερο εργοδότη του και αυτό είναι το ίδιο το κράτος. Ως αφεντικά έδειξαν τον "δρόμο" στους ομοίους τους. Οι ισχυροί ευνοούνται και για τους υπόλοιπους ό,τι περισσέψει ...αν περισσέψει.

Με πρώτο το άθλιο κράτος οι ισχυροί ιδιώτες εργοδότες δεν καταβάλουν ασφάλιστρα. Εξαιρούνται από τις υποχρεώσεις τους ανάλογα με την ισχύ τους. Το κράτος, ως ο ισχυρότερος των εργοδοτών, είναι αυτός ο οποίος τους δίνει το παράδειγμα. Το κράτος δεν καταβάλει ούτε ένα ευρώ ασφάλιστρα για τους εργαζομένους του. Έχει δημιουργήσει ένα ψευδοταμείο δημοσίων υπαλλήλων, το οποίο είναι ένα καθαρά γραφειοκρατικό όργανο. Από τον τακτικό του προϋπολογισμό πληρώνει συντάξεις.

Ο μοναδικός εργοδότης που αναλαμβάνει όλα τα κόστη των υπαλλήλων του μέχρι τον θάνατό τους. Πανελλήνιο ρεκόρ βλακείας. Επειδή όμως βλακεία δεν υπάρχει —τουλάχιστον σε τόσο μεγάλο βαθμό— ευνόητο είναι ότι υπάρχει υστεροβουλία πίσω από αυτήν την πρακτική.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από αυτά τα οποία θεωρούμε βασικά. Από αυτά τα οποία θεωρούμε απαραίτητο να τα γνωρίζει κάποιος που συμμετέχει στην οικονομία και δυστυχώς η καθημερινότητα μας αποδεικνύει ότι οι Έλληνες τα αγνοούν. Είμαστε της άποψης ότι μέσα στην κάθε κοινωνία υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι σε τυχαία ποσοστά. Μέσα στην κάθε κοινωνική τάξη συμβαίνει το ίδιο.

Η καλοσύνη ή η κακία είναι ιδιότητες, οι οποίες έχουν σχέση με τη βασική ανθρώπινη ιδιότητα. Παντού βρίσκονται και αφορούν όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως εθνικής, κοινωνικής ή ταξικής προέλευσης. Όλες οι υπόλοιπες ιδιότητες, τις οποίες μπορεί να φέρει ένας άνθρωπος, έχουν σχέση μόνον μ' αυτό που περιγράφουν. Όπως δεν μπορεί να είναι καλοί όλοι οι μελαχρινοί άνθρωποι και κακοί όλοι οι ξανθοί, έτσι συμβαίνει και με τους ανθρώπους, οι οποίοι φέρουν συγκεκριμένες ιδιότητες μέσα στην οικονομική λειτουργία.

Γιατί τα λέμε αυτά τα σχεδόν προφανή; Γιατί από τα προφανή και από αυτά που νομίζουμε ότι τα γνωρίζουμε ξεκινούν όλα τα μεγάλα προβλήματα. Για την προφανή αξία της αγάπης οι χριστιανοί αιματοκυλούσαν τον Πλανήτη επί αιώνες. Μας ενοχλεί ο "μύθος" του καλού εργαζόμενου και του κακού αφεντικού. Μας ενοχλεί όλη η ψευδολογία των πολιτικών και των συνδικαλιστών, που χαϊδεύουν "αυτιά", για να πάρουν ψήφους και άρα εξουσία. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε της άποψης ότι όλοι οι εργαζόμενοι είναι καλοί και όλοι οι εργοδότες κακοί. Η μόνη γενίκευση που μπορεί να υπάρχει στο σημείο αυτό είναι ότι οι εργαζόμενοι —απλά στο σύνολό τους— είναι οικονομικά πιο αδύναμοι από τους εργοδότες.

Από εκεί και πέρα ό,τι χαρακτηριστικό υπάρχει μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία μεταφέρεται και μέσα στις τάξεις της με τον ίδιο απόλυτο τρόπο. Υπάρχουν εργοδότες καθάρματα, που δεν έχουν κανένα έλεος απέναντι σε κανέναν. Καθάρματα, που δεν πληρώνουν, που δεν ασφαλίζουν, που προσβάλουν, που εκμεταλλεύονται και που παρενοχλούν τους εργαζομένους τους. Υπάρχουν τέτοιοι εργοδότες, αλλά δεν είναι όλοι τέτοιοι. Ανάμεσα στους εργοδότες υπάρχουν και καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι, που βλέπουν τους εργαζομένους τους σαν μέλη της οικογένειάς τους. Που ανησυχούν γι' αυτούς. Που τους πληρώνουν ακόμα κι όταν δεν έχουν κέρδος από την παραγωγή τους. Που τους βοηθάνε ακόμα κι όταν δεν είναι υποχρεωμένοι από τον νόμο να το κάνουν.

Τα αντίστοιχα συμβαίνουν και στην απέναντι "όχθη". Υπάρχουν εργαζόμενοι πραγματικά καθάρματα. Καθάρματα της καθημερινότητας. Μικρά καθάρματα, που απλά είναι τέτοια, γιατί δεν μπορούσαν να γίνουν μεγάλα. Καθάρματα που τεμπελιάζουν, ενώ πληρώνονται. Καθάρματα, που κλέβουν την επιχείρηση που τους ταΐζει. Καθάρματα, που όλη την ημέρα διαβάλουν τα αφεντικά τους. Καθάρματα, που φέρονται αντισυναδερφικά απέναντι σε όσους μπορεί να είχαν την ατυχία να είναι συνάδερφοί τους.

Η στατιστική μάλιστα μας λέει ότι οι χειρότεροι εργοδότες προέρχονται από τις τάξεις των εργαζομένων. Αυτό έχει την εξήγησή του. Ένας κομπλεξικός άνθρωπος, ο οποίος δεν εκτιμούσε τον εαυτό του ως κοινό εργαζόμενο και έκανε στόχο της ζωής του να γίνει πλούσιος εργοδότης, ευνόητο είναι ότι δεν εκτιμάει τους εργαζόμενους. Ευνόητο είναι ότι θα τους εκμεταλλεύεται, τρέμοντας και μόνον στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναγίνει ίδιος με αυτούς. Ευνόητο είναι ότι θα αγγίξει τα όρια της σκληρότητας, γιατί έχει ως πρώην εργαζόμενος τη γνώση αυτών των ορίων.

Πολλά από αυτά τα τεμπέλικα και κακόβουλα καθάρματα δεν κατόρθωσαν να γίνουν εργοδότες, αλλά δυστυχώς δεν τους αποφύγαμε. Πολλοί από αυτούς κεφαλαιοποίησαν τις ιδιότητές τους και έγιναν πολύ πετυχημένοι συνδικαλιστές και εν συνεχεία πολιτικοί. Εκεί βρίσκεται το πρόβλημά μας. Οι χειρότεροι των εργαζομένων έγιναν συνδικαλιστές. Οι πιο κομπλεξικοί, οι πιο τεμπέληδες και οι πιο κακόβουλοι ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα δίκαια της τάξης των εργαζομένων.

Τα πιο μεγάλα καθάρματα από αυτούς εκμεταλλεύτηκαν κοινούς εργοδότες, κοινούς εργασιακούς χώρους, κοινές ειδικότητες και δημιούργησαν με τέτοιον τρόπο ταυτίσεις με όμοιους τους, που δίχασαν τον κόσμο των εργαζομένων σε κλίμακα τέτοια, που καθιστά αυτόν τον διχασμό επικίνδυνο για την κοινωνία στο σύνολό της.

Γιατί ξεκινάμε με αυτόν τον τρόπο την ανάλυσή μας; Γιατί χωρίς αυτά τα καθάρματα ανάμεσα στους εργαζομένους, κανένας εργοδότης και καμία εξουσία δεν θα μπορούσε να αδικεί τους εργαζομένους. Οι εργαζόμενοι είναι πολύτιμοι για την παραγωγή και κανένας εργοδότης δεν θα τολμούσε να τους αδικήσει αν παρέμεναν ενωμένοι. Η εξουσία και οι εργοδότες πάντα ευνούονται από τον διχασμό των εργαζομέων. Πάντα αναζητούν αυτούς που μπορούν να τους διχάζουν, για να συνεργαστούν μαζί τους. Αναζητούν τους λίγους, που, αν τους ευνοήσουν, θα τους βγουν φτηνά οι πολλοί.

Απλά πράγματα. Αυτά τα οποία συνέβαιναν στον Μεσαίωνα συμβαίνουν και σήμερα. Αυτά τα οποία συνέβαιναν στα φέουδα συμβαίνουν και στα εργοστάσια. Τότε οι φεουδάρχες έδιναν ένα κομμάτι ψωμί στους επιστάτες τους και δημιουργούσαν δούλους, που βασάνιζαν τους πάντες γύρω τους. Σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο και απλά δεν υπάρχει το μαστίγιο. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ευνοείς ένα κάθαρμα μέσα σε ένα εργοστάσιο και αδικείς όλους τους υπολοίπους μέσω αυτού. Στηρίζεσαι δηλαδή στην τεμπελιά του, στην κουτοπονηριά του, στα κόμπλεξ του, στη αντισυναδερφικότητά του και αδικείς όλους τους υπολοίπους. Είσαι ένας εκμεταλλευτής και έχεις έναν φτηνό χαφιέ, βασανιστή και προβοκάτορα ανάμεσα στα θύματά σου.

Το ανάλογο γίνεται σε όλες τις κλίμακες. Ο άθλιος εργοστασιάρχης αυτό κάνει με τους εργαζομένους του και το άθλιο κράτος αυτό κάνει με τις ομάδες των εργαζομένων. Ξεχωρίζεις μερίδες εργαζομένων και παίζεις τα παιχνίδια της εύνοιας. Ξεχωρίζεις μερίδες εργαζομένων, για να αδικείς τους υπόλοιπους. Εκμεταλλεύεσαι και πάλι την τεμπελιά, την κουτοπονηριά, τα κόμπλεξ, την αντισυναδερφικότητα και αδικείς όλους τους υπόλοιπους.

Αυτά όλα, είτε σε επίπεδο εργοστασίου είτε σε επίπεδο κρατικής πολιτικής, κατευθύνονται από τους συνδικαλιστές. Αυτοί όλοι βρίσκονται πίσω από όλους τους μύθους. Αυτοί δαιμονοποιούν τους εργοδότες. Γιατί; Γιατί αυτό είναι το κεφάλαιό τους. Αυτοί έχουν εφεύρει όλες τις ηλιθιότητες του κόσμου. Τέτοιου είδους εφευρήματα είναι η γενίκευση ότι όλα τα αφεντικά είναι κακά, που συντηρούνται με το αίμα του εργαζομένων. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να είναι αυτοί οι επαγγελματίες "καλοί". Για να ενσπείρουν την καχυποψία μεταξύ αφεντικών κι εργαζομένων. Για να τρομοκρατήσουν τους εργαζομένους και να παριστάνουν τους "γεναίους" συναδέρφους τους. Για να αποκλείουν το ενδεχόμενο της άμεσης "επαφής" μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Έτσι γίνεται πάντα. Ο συνδικαλιστής χαφιές της επιχείρησης έχει ενοχοποιήσει ακόμα και την απλή προσωπική επαφή μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου. Δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Τρώει παντεσπάνι από την εχθρότητα, τον φόβο και την καχυποψία. Αυτός είναι πάντα ο στόχος των συνδικαλιστών και γι' αυτόν τον λόγο καλλιεργούν τους "μύθους" των καλών εργαζομένων και των κακών εργοδοτών. Από τη στιγμή που θα απομονώσουν τα εμπλεκόμενα και πολλές φορές συγκρουόμενα μέρη, τα πάντα είναι εύκολα γι' αυτούς.

Εξασφαλίζουν εύκολα για τους εαυτούς τους ό,τι επιθυμούν. Από το να είναι προνομιούχοι εργαζόμενοι, οι οποίοι δεν εργάζονται, μέχρι "χαρτζιλίκια" κάτω από το τραπέζι. Παίζουν μόνιμα διπλό παιχνίδι. Δενδιαβάλουν μόνον τα αφεντικά στους εργαζόμενους αλλά και τους εργαζόμενους στα αφεντικά. Αυτό είναι το βασικό αντικείμενο των επαγγελματιών συνδικαλιστών. Πραγματικοί διάβολοι, που ζουν πολυτελώς, διαβάλλοντας τους πάντες στους πάντες. Διάβολοι, που στο τέλος φτάνουν να φέρονται σαν συνέταιροι των αφεντικών με προσωπικό τους κεφάλαιο τους συναδέρφους τους.

Αυτοί έχουν εφεύρει διάφορα απίθανα, γιατί με αυτά τα απίθανα διαπραγματεύονται τα δικά τους συμφέροντα. Συνδικαλιστές έχουν εφεύρει την έννοια "δικαίωμα στην τεμπελιά". Δικαίωμα στην τεμπελιά πράγματι έχει ο άνθρωπος. Μπορεί να μην σκουπίσει το σπίτι του ή να μην στρώσει το κρεβάτι του. Στον χώρο εργασίας δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα, γιατί πληρώνεται για να εργάζεται. Ο χώρος της εργασίας είναι ιερός χώρος. Πάνω στην εργασία και άρα στην παραγωγή του εργάτη "ρυθμίζεται" μια ολόκληρη οικονομία. Ρυθμίζονται οι αποδώσεις και άρα τα μεγέθη παραγωγής. Ρυθμίζονται τα κόστη και άρα οι τιμές. Είναι δυνατόν να αφεθούν οι τεμπέληδες να "απορυθμίζουν" την οικονομία;

Γιατί το κάνουν αυτό οι συνδικαλιστές της τεμπελιάς; Για να έλκουν προς το μέρος τους και να στηρίζονται από τους χειρότερους και αφελέστερους των εργαζομένων. Αυτοί έχουν εφεύρει και το απίθανο αίτημα να έχουν δικαίωμα οι εργαζόμενοι στα κέρδη μιας επιχείρησης. Επιχειρούν δηλαδή να απαλείψουν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ιδιοτήτων και να μετατρέψουν τον εργαζόμενο σε "συνέταιρο" του εργοδότη.

Αυτό είναι επίσης παράλογο. Γιατί; Γιατί, όταν ζητάς μερίδιο από τα κέρδη, πρέπει να αποδέχεσαι και μερίδιο από τη ζημιά. Ο εργαζόμενος εργάζεται για τον μισθό του και δεν μπορεί να επωμίζεται ζημιές. Όπως είναι απάνθρωπος και παράλογος ο εργοδότης, ο οποίος αρνείται να πληρώσει δεδουλευμένα εξαιτίας της κακής κερδοφορίας, έτσι είναι απάνθρωπος και παράλογος ο εργαζόμενος, που την πληρωμένη με μισθό εργασία του θέλει να την ξαναπληρωθεί με μερίδιο από τα κέρδη.

Ο εργαζόμενος δικαιούται μόνον τον μισθό του και την ασφάλειά του και τίποτε άλλο. Δεν τον συμφέρει να διεκδικεί τίποτε άλλο. Είναι αδύναμος να διεκδικεί "συνεταιρισμό" με τους εργοδότες του, γιατί θα την "πατήσει". Την τελευταία φορά που οι εργαζόμενοι ήταν "συνέταιροι" των ιδιοκτητών, ήταν όταν ήταν δουλοπάροικοι. Ήταν "συνέταιροι" πιο ισχυρών ανθρώπων και αυτό το οποίο κατάφερναν ήταν να μοιράζονται μ' αυτούς μόνον τις ζημιές. Ο μισθός είναι επίτευγμα των εργαζομένων, που κατακτήθηκε με αίμα και πρέπει να προστατευτεί. Ας παίρνουν αυτοί τους μισθούς τους και τα κέρδη ας τα απολαμβάνουν μόνοι τους αυτοί οι οποίοι τα δικαιούνται.

Υπό αυτό το πρίσμα είναι καλύτερο να έχει ως εργοδότη έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι απόλυτα τυπικός και προσηλωμένος στο γράμμα του νόμου, άσχετα αν είναι ο πιο κακός και πιο ακοινώνητος άνθρωπος στον Πλανήτη, παρά ένα αφεντικό που είναι "καλό", αλλά άσχετο. Ένα αφεντικό, που, όταν βγάζει κέρδη, δίνει ανεξέλεγκτα δώρα και όταν δεν έχει κέρδη τον ψάχνεις και δεν τον βρίσκεις. Ένα αφεντικό, που είναι κακό τόσο για την επιχείρηση όσο και γι' αυτούς που απασχολεί στην επιχείρηση αυτήν.

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην οικονομία όλα είναι σχετικά. Η "καλοσύνη" και η "κακία" δεν είναι διαχωρισμένες με απόλυτο τρόπο. Κάποιοι φροντίζουν να τις μπερδεύουν, για να πουλάνε "σωτηρία" σε όλες τις πλευρές. Το καλό και το κακό πάντα έχουν σχέση με την ιδιότητα που κρίνεται και όχι με την ανθρώπινη ιδιότητα αυτού που τη φέρει. Καλός αθλητής δεν είναι το καλό και φιλότιμο παλικάρι. Καλός αθλητής είναι ο γρήγορος αθλητής, ακόμα κι αν έχει ψυχή σαν του Μητσοτάκη.

Τα ανάλογα αφορούν και τις ιδιότητες που μπορεί κάποιος να φέρει στην οικονομία. Ένα αφεντικό, που είναι καλός άνθρωπος και δεν ξέρει τι του γίνεται και πού να σταματάει τις σπατάλες, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τόσο την επιχείρησή του όσο και τα μεροκάματα των εργαζομένων του. Ο καλός άνθρωπος μπορεί εύκολα να είναι "κακός" ως αφεντικό. Από την άλλη πλευρά ένα αφεντικό, που είναι κακός άνθρωπος, αλλά απόλυτα μεθοδικός ως διαχειριστής της επιχείρησης και απόλυτα τυπικός ως εργοδότης, μπορεί να είναι ο τέλειος εργοδότης. Όταν ψάχνεις γαμπρό ή φίλο, σε ενδιαφέρει η ποιότητά του ως άνθρωπος. Όταν ψάχνεις εργοδότη, άλλα πράγματα κοιτάς. Τα μεγαλύτερα θύματα μεταξύ των εργαζομένων τα αναζητάς στους καλούς ανθρώπους, που υπήρξαν μοιραίοι εργοδότες.

Όλα αυτά είναι χρήσιμα να τα γνωρίζει ο αναγνώστης, γιατί μόνον με τον τρόπο αυτόν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην παραγωγή και πού παίζει τον αρνητικό του ρόλο ο συνδικαλισμός και η εξουσία. Τους συνδικαλιστές τους ευνοεί να έχουν απέναντί τους καλούς ανθρώπους, που όμως εύκολα γίνονται κακοί εργοδότες. Γιατί; Πρώτον, για να αποσπούν εις βάρος των επιχειρήσεων δώρα και μερίδια. Ως συνδικαλιστές διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος σ' αυτά τα δώρα και σ' αυτά τα μερίδια. Δεύτερον, για να μπορούν να κακολογούν τους εργοδότες στους συναδέρφους τους, για να τους συσπειρώνουν γύρω τους. Γι' αυτόν τον λόγο δαιμονοποιούν τα αφεντικά. Γι' αυτόν τον λόγο μπερδεύουν την έννοια του "καλού" με την έννοια του καλού.

Η εξουσία σ' αυτό το σημείο παίζει διχαστικό ρόλο στην τάξη των εργαζομένων. Ως εργοδότης η ίδια, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει πώς θα φέρεται. Άρα, όταν την εξουσία την έχουν οι διάφοροι κομματάρχες, "παίζουν" με τους εργαζομένους του δημοσίου. Εις βάρος της διαχείρισης παριστάνουν τους "καλούς", που όμως είναι κακοί ως εργοδότες. Δεν τους ενδιαφέρει το κόστος, γιατί δεν το πληρώνουν οι ίδιοι. Δεν είναι η δική τους προσωπική επιχείρηση, η οποία θα απειληθεί από την κακοδιαχείριση. Είναι η κρατική επιχείρηση, που τις "τρύπες" της κακοδιαχείρισης θα τις γεμίσουν από τις τσέπες των φορολογουμένων, αλλά οι ίδιοι θα εισπράξουν ψήφους.

Αυτό έχουν καταφέρει και γι' αυτό μονιμοποιούνται στην εξουσία. Η κομματικής διαχείρισης κρατική εξουσία παριστάνει εις βάρος των συμφερόντων της την "καλή", έχοντας απέναντί της τους χειρότερους και απεχθέστερους των συνδικαλιστών, οι οποίοι είναι επίσης κομματικοί. Με δημόσια χρήματα "αγοράζουν" συμπάθειες. Με δημόσια χρήματα καλύπτουν τα ελλείμματα ενός "καλού" μέχρι εγγεφαλοπάθειας αφεντικού.

Το άδικο κράτος των Μητσοτάκηδων αυτό ακριβώς έκανε. Για να εξασφαλίσει μόνιμους οπαδούς και ψηφοφόρους, εκμεταλλεύτηκε τον κρατικό μηχανισμό ...τις θέσεις εργασίας που προσφέρει αυτός ο μηχανισμός. Για να μπορεί να ελέγχει τους εργαζόμενους, τους δίχασε. Άλλους ευνόησε και άλλους αδίκησε. Ως εργοδότης και το ίδιο, ξεκίνησε την εύνοια από τους δικούς του εργαζομένους. Τους υπάλληλους, που το κράτος είχε στη "δούλεψή" του. Αυτούς, που αναζητούσαν εύνοια, χωρίς να εργάζονται.

Δεν λέμε ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες, κομπλεξικοί, κουτοπόνηροι ή αντισυναδερφικοί προς τους υπολοίπους εργαζομένους. Λέμε ότι οι πιο τεμπέληδες, κομπλεξικοί, κουτοπόνηροι και αντισυναδερφικοί εργαζόμενοι είναι σίγουρα ανάμεσα στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οι χειρότεροι από αυτούς είναι συνδικαλιστές του δημοσίου. Μόνον ανάμεσα σ' αυτούς "φύονται" Πρωτόπαπες, Πολυζωγόπουλοι, Παπασπύροι και άλλοι επιφανείς και διακριθέντες "εργατοπατέρες".

Άνθρωποι, οι οποίοι εκτός δημοσίου τομέα όχι απλά δεν θα διακρίνονταν στην κοινωνική ζωή, αλλά είναι αμφίβολο αν θα κατάφερναν να επιβίωναν. Άνθρωποι, που, όχι απλά δεν θέλεις να τους έχεις ως εργαζόμενους, όταν είσαι εργοδότης, αλλά ούτε ως συνάδερφους, όταν είσαι εργαζόμενος. Άνθρωποι αντιπαθείς, που θέλεις να τους λιώσεις, όπου κι αν τους βρεις, όποια ιδιότητα κι αν φέρεις. Άνθρωποι, όπως ο Πολυζωγόπουλος, που, όταν βρέθηκε απροστάτευτος μπροστά στο πλήθος, τον χτύπησαν με τόσο μένος, που κανένας άλλος "εκμεταλλευτής" δεν θα το προκαλούσε. Άνθρωποι, που δεν θα πετύχαιναν διάκριση ούτε με κριτή την ίδια τους τη μητέρα. "Ελαττωματικοί" από τότε που γεννήθηκαν.

Αυτοί λοιπόν οι χειρότεροι της χειρότερης φάρας των εργαζομένων είναι αυτοί οι οποίοι ελέγχουν και καθορίζουν τη συμπεριφορά του δημοσίου τομέα. Είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν στον δημόσιο τομέα τα δικά τους χαρακτηριστικά. Γιατί; Γιατί, αυτά τα οποία επιθυμούν για τους εαυτούς τους έναντι των συναδέρφων τους, προσπαθούν να τα εξασφαλίσουν, δίνοντας τα ανάλογα δώρα στους δικούς τους συναδέρφους έναντι των υπολοίπων εργαζομένων.

Επειδή θέλουμε να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, θα πούμε εδώ κάτι πολύ σημαντικό. Πάντα το απόλυτα καλό βρίσκεται εκεί όπου υπάρχει το απόλυτα κακό. Το καλύτερο ρόδο βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται το πιο επικίνδυνο αγκάθι. Οι καλύτεροι των εργαζομένων βρίσκονται ανάμεσα στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Με διαφορά οι καλύτεροι. Γιατί; Γιατί εξακολουθούν να εργάζονται. Γιατί επιμένουν να εργάζονται μόνο και μόνο για την αξιοπρέπειά τους και για την αγάπη τους προς τον κόσμο. Επιμένουν να εργάζονται σε ένα περιβάλλον όπου ο εργοδότης όχι μόνον δεν θα τους αναγνωρίσει ποτέ τον κόπο τους, αλλά αντίθετα υπάρχει κίνδυνος να τους επιπλήξει. Επιμένουν να εργάζονται σε ένα περιβάλλον συναδέρφων, που τους μισεί επειδή εργάζονται.

Γι' αυτόν τον λόγο τους θεωρούμε τους καλύτερους ανάμεσα στους εργαζόμενους. Εργάζονται ενσυνείδητα και αντίθετα με το πνεύμα της λογικής του περιβάλλοντός τους. Σε μια ιδιωτική επιχείρηση εργάζεσαι υποχρεωτικά, γιατί ελέγχεσαι καθημερινά για την εργασία σου. Αν δεν εργάζεσαι, φεύγεις με τις κλωτσιές από το πόστο σου. Σε παρακολουθούν τόσο οι εργοδότες όσο και οι συνάδερφοι. Δεν εργάζεσαι επειδή είσαι ευσυνείδητος, αλλά επειδή είσαι υποχρεωμένος. Στο δημόσιο εργάζεσαι επειδή είσαι ευσυνείδητος. Εργάζεσαι σε πείσμα εργοδοτών και συναδέρφων, που σε μισούν γι' αυτό. Που σε μισούν, γιατί χαλάς την "πιάτσα".

Αυτό είναι το πρόβλημά τους με την εργασία σου. Δεν τους αφήνεις να κάνουν αυτό το οποίο θέλουν. Γιατί παράγεις έργο, το οποίο αυτοί θεωρούν ότι πρέπει να μοιράζεται σε περισσότερους υπαλλήλους. Γιατί; Γιατί ο εργοδότης θέλει να κάνει κι άλλες προσλήψεις ψηφοφόρων και με τη δουλειά σου του στερείς αυτήν τη δυνατότητα. Γιατί οι συνάδερφοί σου εργάζονται λίγο και θέλουν με τις νέες προσλήψεις να εργάζονται ακόμα λιγότερο. Αυτοί οι απόλυτα ευσυνείδητοι εργαζόμενοι είναι οι καλύτεροι των εργαζομένων και βρίσκονται στο δημόσιο.

Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί —όσοι κι αν είναι και μακάρι να είναι περισσότεροι απ' όσους νομίζουμε— δεν δίνουν τα χαρακτηριστικά στον δημόσιο τομέα. Τα χαρακτηριστικά τα δίνουν αυτοί οι οποίοι τον εκφράζουν και είναι οι συνδικαλιστές του. Ο απόλυτος ορισμός του "τζάμπα μάγκα". Οι "γενναίοι" με τον σίγουρο μισθό και τα άσυλα. Οι άνθρωποι οι οποίοι ξέχασαν πού προσλήφθηκαν και γιατί.

Οι κομματικοί-συνδικαλιστές, που διεκδικούν τα "δίκια" τους απέναντι σε κομματικούς-εργοδότες, οι οποίοι μπορεί να είναι στο κόμμα ισχυρότεροι. Αυτοί ευθύνονται για το σύνολο της δυσλειτουργίας στο δημόσιο. Αυτοί ευθύνονται για τις εκτός λογικής αυξήσεις τους, οι οποίες οδηγούν στον πληθωρισμό. Αυτοί ευθύνονται για τη σπατάλη, που έκαναν ζημιογόνες τις ΔΕΚΟ. Αυτοί ευθύνονται για τις αθρώες προσλήψεις στο δημόσιο. Αυτοί θέλησαν να "βοηθήσουν" τους συναδέρφους τους με δημόσιο χρήμα, για να βοηθηθούν και οι ίδιοι στις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Στο σημείο αυτό αποκαλύπτεται το παιχνίδι των κομμάτων για τη μονιμοποίησή τους στην εξουσία. Επέλεξαν από το "κατακάθι" των εργαζομένων τους χειρότερους. Από τα κομματικά τους "μαντριά" τους ξεχώρισαν και τους έβαλαν υπεύθυνους του συνδικαλισμού του δημοσίου. Οι χειρότεροι ήταν αυτοί οι οποίοι ήθελαν να κάνουν το δημόσιο τον "χειρότερο" εργοδότη. Τον "χειρότερο" για τον εαυτό του και —επειδή ακριβώς είναι δημόσιο— τον "χειρότερο" για την κοινωνία. Αυτό ήταν το κόλπο. Οι "χειρότεροι" των εργαζομένων μετέτρεψαν το κράτος στον "χειρότερο" των εργοδοτών, γιατί αυτή ήταν η θέληση των κομμάτων, που διαχειρίζονταν την εξουσία του κράτους. Με τα δημόσια χρήμα θα "εξαγόραζαν" πιστούς και θα μονιμοποιούνταν στην εξουσία.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ο πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο Πολυζωγόπουλος, ήταν ταυτόχρονα μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ και πιθανόν ανώτερος κομματικά από τον εκάστοτε υπουργό-εργοδότη, τον οποίο είχε απέναντί του ως συνδικαλιστής; Αυτός είναι ο ορισμός του συνδικαλιστή δημοσίου υπαλλήλου. "Γενναίος" υπαλληλάκος, που όλη η επιτυχία στη ζωή του ήταν ο διορισμός του στο δημόσιο. "Πετυχημένος" υπαλληλάκος, που έγινε κοινωνικός παράγοντας μόνο και μόνο επειδή ήταν ένας καλός και πιστός αφισοκολλητής του ΠΑΣΟΚ.

Εξαιτίας ανθρώπων σαν κι αυτόν, ο δημόσιος τομέας των εργαζομένων είναι ένας κλάδος εργαζομένων, ο οποίος συνολικά είναι τεμπέλης, κομπλεξικός, κουτοπόνηρος και αντισυναδερφικός. Από εκεί και πέρα οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, ως πρόσωπα, είτε επειδή είναι τέτοιοι είτε επειδή αγνοούν την κατάσταση είτε επειδή απλά τους βολεύει, δεν αντιδρούν. Με τον τρόπο αυτόν αρχίζει και χτίζεται η κοινωνία των άνισων εργαζομένων. Των ευνοημένων και των αδικημένων.

Αυτοί λοιπόν οι ευνοημένοι συνωμότησαν εις βάρος της κοινωνίας και στην κυριολεξία τη λεηλάτησαν. Όλα αυτά μεθοδεύτηκαν από τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα κόμματα, τα οποία διαχειρίζονται την εξουσία και ελέγχουν τον συνδικαλισμό. Τον συνδικαλισμό, που δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης σε κανέναν. Πώς το καταλαβαίνουμε αυτό; Ας ψάξει να δει κάποιος τα στελέχη της ΓΣΕΕ. Την "κεφαλή" της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχει ούτε ένας εργάτης εκεί μέσα. Όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Επικεφαλείς των εργατών, δηλαδή, είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα μ' αυτούς. Τρομερό και μόνον να το σκεφτεί κάποιος.

Ποιο ήταν το μεγάλο "κόλπο" όλων αυτών των παρασιτικών κομματανθρώπων; Το γεγονός ότι στον εργασιακό τους βίο ευνοούνται, είναι δεδομένο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις, για να το καταλάβει κάποιος αυτό. Το σύνολο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα πληρώνεται με θρησκευτική "ευλάβεια" με τα όσα προβλέπει η ετήσια συλλογική σύμβαση εργασίας, ενώ το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων ακολουθούν άλλη λογική, σαν να πρόκειται για μέλη μιας άλλης οικονομίας ενός άλλου κράτους.

Όμως, αυτή η εύνοια, όσο προκλητική και κραυγαλέα κι αν είναι, δεν αποτελεί την ουσία του προβλήματος αλλά την αρχή του. Τι θέλουμε να πούμε; Το μεγάλο πρόβλημα, που καταστρέφει τα πάντα στην Ελλάδα, είναι το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί; Γιατί το διαχειρίζεται το κράτος μόνο του και ως εκ τούτου το προσαρμόζει στα συμφέροντα των κομμάτων που το διοικούν. Το αποτέλεσμα αυτής της διαχείρισης είναι ολέθριο. Το αποτέλεσμα αυτής της διαχείρισης είναι προϊόν συνομωσίας των "χειρότερων". Των χειρότερων εργαζομένων, των χειρότερων διαχειριστών και των χειρότερων δημοκρατών.

Όλο το μυστικό της συνομωσίας αυτής είναι ο ρόλος του ταμείου αυτού. Είναι ένα ταμείο το οποίο δεν έχει χρήματα. Δεν έχει χρήματα, γιατί απλούστατα δεν καταβάλει το κράτος τις εισφορές των εργαζομένων του. Δεν λειτουργεί ως ταμείο, γιατί δεν διαχειρίζεται έναν δεδομένο πλούτο, ο οποίος θα πρέπει να αποδώσει δεδομένες συντάξεις. Οι συντάξεις των εργαζομένων του δημοσίου τομέα δίνονται από τον τακτικό προϋπολογισμό.

Το όλο θέμα είναι να καταλάβει κάποιος τον λόγο που συνέφερε τους "χειρότερους" των εργαζομένων η επιλογή αυτή και γιατί συνέφερε τα κόμματα να το κάνουν αυτό και άρα να δούμε αν υπάρχουν τα δεδομένα για συνομωσία.

Θα ξεκινήσουμε από τους εργαζόμενους του δημοσίου. Αυτούς τους εργαζόμενους τους συνέφερε να συνδέονται με το κράτος. Με το κράτος των ομοίων τους. Με το κράτος των "συντρόφων" τους. Με το κράτος που το γνώριζαν και γνώριζαν πώς να το εκβιάζουν με τις ψήφους τους και τη μαζικότητά τους. Με το κράτος των διαδόχων τους, που, ό,τι κέρδιζαν για τους συνταξιούχους τους, θα το απολάμβαναν και οι ίδιοι. Με το κράτος που πάντα έχει ..."βρέξει, χιονίσει".

Γιατί τους συνέφερε; Γιατί, αν κατέβαλε το κράτος εισφορές, αυτοί, μετά το πέρας της εργασιακής τους ζωής, θα ήταν εξαρτώμενοι από το ταμείο τους. Από τα χρήματα των ταμείων τους. Αυτοί όμως γνώριζαν δύο πράγματα. Πρώτον, την ποιότητα των συναδέρφων τους, που θα αναλάμβαναν τη διαχείρισή του ταμείου τους και δεύτερον ότι τα χρήματα είναι χρήματα και χάνονται. Δεν ήθελαν δηλαδή να εξαρτούν τη ζωή τους στη διάρκεια της σύνταξης από τη διαχείριση των ανίκανων πρώην συναδέρφων τους, τους οποίους γνώριζαν.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι δεν ήθελαν να εξαρτώνται από την οικονομική πολιτική, που θα έδινε αξία στα χρήματα αυτά ή θα τα απαξιούσε τελείως. Ήταν δεδομένο λοιπόν ότι η μόνιμη κρατική οικονομική πολιτική, η οποία τους ευνοούσε ως εργαζόμενους, δεν τους ευνοούσε ως συνταξιούχους. Η μόνιμα καταστροφική οικονομική πολιτική θα κατέστρεφε το ταμείο τους. Άρα έπρεπε να γίνουν επιλογές. Η μία επιλογή ήταν να προστατευτεί το ταμείο με δικές του παραγωγικές επενδύσεις και η άλλη επιλογή ήταν να συνδεθούν με το κράτος, ώστε να μην εξαρτώνται από την πορεία του ταμείου.

Η επιλογή δεν ήταν δύσκολη. Αν το ταμείο τους προχωρούσε σε παραγωγικές επενδύσεις, για να διασφαλίσει τα αποθεματικά του, θα υπήρχε κίνδυνος. Γιατί; Γιατί θα άνοιγε και τα μάτια άλλων ταμείων, τα οποία συνέφερε τους δημοσίους υπαλλήλους να είναι κλειστά. Επιπλέον, αν το κάθε ταμείο ακολουθούσε δική του πολιτική, το κράτος δεν θα μπορούσε να γίνεται επενδυτής και άρα να πολλαπλασιάζει τις θέσεις εργασίας και άρα να βολεύει και τα παιδιά τους. Επέλεξαν το συμφερότερο γι' αυτούς. Να πληρώνονται τις συντάξεις τους από τον τακτικό προϋπολογισμό.

Η τέλεια λύση. Το ταμείο τους πάντα θα είχε την ιδανική "διαχείριση". Πάντα οι συντάξεις τους θα ήταν ανεξάρτητες από τη γενικότερη οικονομική πολιτική και πάντα ανάλογες με τους μισθούς των εν ενεργεία συναδέρφων τους. Ό,τι κέρδιζαν οι μεν, θα το απολάμβαναν και οι δε. Τα λεγόμενα κεκτημένα. Όλα τέλεια. Ποτέ και κανένα άγχος. Ποτέ και κανένα σφάλμα κακοδιαχείρισης δεν θα έπληττε τους συνταξιούχους του δημοσίου. Ποτέ και κανένας πληθωρισμός δεν θα εξασθενούσε τα αποθεματικά τους. Πάντα το δημόσιο θα είχε γι' αυτούς την ιδανική διαχείριση. Οι χειρότεροι πάλι έπεισαν τον χειρότερο εργοδότη να κάνει το σφάλμα. Να λειτουργήσει εις βάρος των συμφερόντων του.

Αυτό όμως δεν ήταν μια άσχημη εξέλιξη γι' αυτόν τον άχρηστο εργοδότη. Γιατί; Γιατί συμφέρει το κομματικό κράτος η πρακτική αυτή. Γιατί θέλει να ευνοεί τους υπαλλήλους του, χωρίς αυτό να φαίνεται. Πώς γίνεται αυτό; Όταν δίνεις αυθαίρετα ό,τι συντάξεις θέλεις μετά από συνδικαλιστικά "αιτήματα", ευνόητο είναι ότι θα πρέπει να τις δικαιολογείς. Οι συντάξεις ή τα εφάπαξ είναι πάντα ευθέως ανάλογα αποτελέσματα των κατατεθειμένων εισφορών. Δεν προκύπτουν ως δια μαγείας. Βάζεις για να πάρεις. Τα ύψη των συντάξεων του δημοσίου, αν έμπαιναν μέσα στα "φίλτρα" του ΙΚΑ, θα απαιτούσαν τεράστιες εισφορές.

Αν δηλαδή το κράτος κατέθετε ασφάλιστρα, για να δίνει τις συντάξεις και τα εφάπαξ που δίνει, θα γινόταν επανάσταση. Θα φαινόταν στον προϋπολογισμό πόσο κοστίζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι στον "χειρότερο" και αφελέστερο των εργοδοτών. Θα φαινόταν δηλαδή ότι το κράτος-εργοδότης όχι μόνον χρησιμοποιεί τριπλάσιο προσωπικό από έναν ιδιώτη για να κάνει την ίδια δουλειά, αλλά θα φαινόταν ότι του κοστίζουν επίσης τριπλάσια οι εργαζόμενοί του. Για να το αποφύγει αυτό και να ευνοεί, κάνει το εξής απλό. Δίνει μισθούς στους εργαζομένους του και τους κάνει εικονικές κρατήσεις.

Γιατί το ωφελεί αυτό; Για να διατηρεί μια μεγάλη μάζα εργαζομένων υπό την ομηρία του ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δηλαδή δεν ταυτίζονται με τους υπόλοιπους εργαζόμενους ούτε μετά το πέρας του εργασιακού τους βίου. Τους διατηρεί με την εύνοια υπό την ομηρία του όταν εργάζονται και τους διατηρεί υπό την ομηρία του μέχρι το τέλος της ζωής τους επίσης με την εύνοια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ταυτίζονται με το κράτος όταν εργάζονται και ταυτίζονται μ' αυτό και όταν δεν εργάζονται. Το κομματικό κράτος. Το άδικο κράτος. Το κράτος των τριών οικογενειών, που θα ζητήσει τις ψήφους όλων αυτών.

Αυτό είναι το πρώτο κέρδος. Δεν είναι όμως το μόνο. Για να ευνοήσεις κάποιον, δεν αρκεί μόνον η πρόθεση. Πρέπει να έχεις και τα μέσα. Πρέπει να έχεις τα μέσα να σκορπάς την εύνοια και αυτό απαιτεί χρήμα. Πού θα το βρεις το χρήμα; Εκεί είναι όλο το πρόβλημα. Το κράτος θεωρητικά διαχειρίζεται μόνον τα έσοδα από τη φορολογία. Με αυτά τα έσοδα όμως δεν μπορείς ν' ακολουθείς αυτού του είδους την πολιτική. Το γαϊδούρι, αν το παραφορτώσεις, θα σταματήσει να περπατάει. Θα θυμώσει και μπορεί να σε κλωτσήσει.

Πρακτικά δηλαδή αυτό σημαίνει το εξής: Αν μέσω της φορολογίας το κράτος ακολουθούσε αυτήν την πολιτική, θα ερχόταν μια στιγμή που θα αντιδρούσε ο κόσμος. Πλούσιοι και φτωχοί φορολογούμενοι θα αντιδρούσαν. Δεν μπορεί το κάθε κομματικό τεμπελόσκυλο, που παριστάνει τον συνδικαλιστή, να ζητάει ό,τι του κατεβαίνει στο φτωχό του το κεφάλι και το κράτος να το δίνει. Δεν μπορεί το κράτος, κάθε φορά που του λείπουν χρήματα, να λεηλατεί όλους τους υπολοίπους. Άρα έπρεπε να βρεθεί λύση. Η λύση βρέθηκε. Το κράτος θα ανέπτυσσε παραγωγικό κεφάλαιο. Θα ανέπτυσσε κεφάλαιο με χρήματα του λαού, αλλά τα κέρδη δεν θα τα απέδιδε στον λαό και θα τα διαχειριζόταν το ίδιο.

Αυτή ήταν η "ταφόπλακα" για την ελληνική κοινωνία. Ο χειρότερος και ο αφελέστερος των εργοδοτών θα γινόταν και επιχειρηματίας. Δεν φτάνει που ήταν ανεπαρκής στον βασικό του ρόλο θα έπαιρνε κι άλλους ρόλους. Ο βλάκας θα γινόταν και επιχειρηματίας. Επειδή τουλάχιστον είχε την αυτογνωσία κατέληξε στην απόφαση να κινηθεί με τη λογική του μονοπωλίου. Ο βλάκας θα παρήγαγε ρεύμα, αλλά δεν θα άφηνε κανέναν άλλο να το κάνει, για να μην αποκαλύπτεται η βλακεία του. Σταδιακά ο βλάκας μπήκε σε πολλούς τομείς. Έγινε τηλεπικοινωνιακός πάροχος. Έγινε χαρτοπαραγωγός. Μέχρι και ναυπηγός έγινε. Ο βλάκας.

Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Γιατί; Γιατί ο λαός, παρ' όλο που θεωρητικά είναι ιδιοκτήτης κολοσσιαίων επιχειρήσεων, δεν επωφελείται από αυτές. Δεν επωφελείται, για παράδειγμα, ως ιδιοκτήτης της ΔΕΗ, για να απολαμβάνει φτηνό ρεύμα, χωρίς να παρεμβάλλονται τα κέρδη κάποιων ιδιωτών ιδιοκτητών. Γιατί δεν απολαμβάνει φτηνό ρεύμα; Γιατί απλούστατα η ΔΕΗ τον "χαρατσώνει", για να ταΐζει τους χειρότερους των "εργαζομένων". Για να δίνει μισθούς και συντάξεις στους Πολυζωγόπουλους και στους ομοίους του. Για να ταΐζει αυτούς που έβγαλαν τη ζωή τους σταυροπόδι στα καφενεία. Για να ταΐζει αυτούς που χτυπάνε κάρτα, για να λύνουν σταυρόλεξα στα γραφεία.

Γι' αυτόν τον λόγο ο ιδιοκτήτης της ΔΕΗ δεν απολαμβάνει φτηνό ρεύμα. Η τιμολογιακή πολιτική δεν εξυπηρετεί τον πραγματικό ιδιοκτήτη της, που είναι ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα λαός. Εξυπηρετεί το κράτος, που τη διαχειρίζεται και τα οικόσιτά του. Η τιμολογιακή πολιτική της ΔΕΗ δεν εξαρτάται από τα κόστη παραγωγής της, ώστε να προσφέρει φτηνό ρεύμα στον λαό. Εξαρτάται από το κόστος της λειτουργίας του κράτους.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι ποτέ φτηνή στο επίπεδο που ν' απολαμβάνει κέρδος ο ιδιοκτήτης της. Η ΔΕΗ πρέπει να καλύψει κρατικά ελλείμματα. Η ΔΕΗ πρέπει να δώσει συντάξεις σε ταμεία, που δεν γέμισαν με εισφορές. Η ΔΕΗ πρέπει να δώσει αυξήσεις σε μισθούς, που δεν έχουν σχέση με τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας. Ο λαός δηλαδή μόνο πληρώνει και δεν απολαμβάνει. Είναι ιδιοκτήτης μιας περιουσίας που παράγει κέρδη, για να ευνοήσει τους δημοσίους υπαλλήλους και τα κόμματα που τους έχουν "πελάτες".

Αυτό ήταν από την αρχή το ζητούμενο. Το ζητούμενο για τα κόμματα που αναζητούσαν εναγωνίως μόνιμους οπαδούς. Τα έξοδα του κράτους το "προσανατόλιζαν" στο να βρει λύσεις, υποτίθεται για την αυτοχρηματοδότησή του. Για το "καλό" του λαού. Για να μην τον επιβαρύνει με τα έξοδά του.

Γιατί ήταν αυτό το ζητούμενο για τα κόμματα; Γιατί από τη μία θα πολλαπλασίαζαν τις θέσεις εργασίας, τις οποίες διαχειρίζονταν σαν κομματική περιουσία τους και από την άλλη θα εξασφάλιζαν άλλοθι για τη λεηλασία των υπολοίπων. Τη λεηλασία των αδυνάτων εργαζομένων, για την εύνοια των κολλητών τους. Αυτών που επιλέχθηκαν να αδικηθούν και ήταν οι κοινοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Αυτών, που τους εμπιστεύτηκαν τη διαχείριση των ασφαλίστρων τις οποίες κατέβαλαν για τις συντάξεις τους.

Αυτών το ταμείο καταληστεύτηκε. Καταληστεύτηκε με αριστουργηματικό τρόπο. Το κράτος λεηλατούσε το ταμείο για ν' αναπτυχθεί και στη θέση των χρημάτων άφηνε ομόλογα. Επειδή ακριβώς δημιουργούσε δημόσιο κεφάλαιο, έδινε αξία στα ομόλογα αυτά και άρα εξασφάλιζε τη δυνατότητα να ξαναβάλει το "χέρι" του μέσα σ' αυτό. Αυτή ήταν όλη η μεταπολεμική φάμπρικα. Η ανάπτυξη του ελληνικού κράτους έγινε με χρήματα των φτωχών Ελλήνων εργαζομένων. Δεν έγινε με πόρους από τη φορολογία των δήθεν ισχυρών.

Οι δήθεν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες του τόπου ήταν πάντα λαμόγια και παράσιτα. Λαθροβιούσαν στα "απόνερα" της ανάπτυξης του κράτους. Όταν δεν το περίμεναν να τους ορίσει αποκλειστικούς του προμηθευτές στις "μπίζνες" του, περίμεναν να λεηλατήσουν τους εργαζόμενους, εκμεταλλευόμενοι την ανάπτυξη που έγινε με τα δικά τους χρήματα. Αρκούσε κάποιος να είναι "κολλητός" των κομματαρχών και γινόταν αυτόματα μεγιστάνας.

Έτσι έγιναν οι μεγιστάνες της Ψωροκώσταινας. Σε άλλους δίνονταν τα αποκλειστικά δικαιώματα των προμηθευτών των δημοσίων επιχειρήσεων και σε άλλους δίνονταν τα δικαιώματα να λυμαίνονται την αγορά της αναπτυσσόμενης οικονομίας. Τους έδιναν και μερικά "θαλασσοδάνεια" από τα λιμνάζοντα χρήματα του ΙΚΑ και γίνονταν μέσα σε μια νύχτα μεγιστάνες. Μεγιστάνες της μιας νύχτας. Μεγιστάνες, που ούτε οι ίδιοι το πιστεύουν ότι έγιναν τέτοιοι. Ακόμα μερικοί από αυτούς κοιμούνται με ένα σαλάμι κάτω από το μαξιλάρι τους, μη δυνάμενοι να ξεχάσουν την προηγούμενη φτώχεια τους. Με κομματικές ευλογίες και άρα με τα χρήματα του λαού έγιναν όλοι αυτοί ισχυροί. Ψωροκωσταίοι, εκλεκτοί της Ψωροκώσταινας.

Όλα αυτά ήταν μεθοδευμένα από αυτούς που κυβερνούσαν το κράτος σαν δική τους προσωπική επιχείρηση. Αυτοί έδιναν τον "προσανατολισμό" στο κράτος, ώστε να εξυπηρετούνται τα δικά τους συμφέροντα. Με ξένα χρήματα το κράτος δημιουργούσε δικό του κεφάλαιο και με τα κέρδη από αυτό το κεφάλαιο κάλυπτε τις "επιταγές-ομόλογά" του. Το παράσιτο φορτώθηκε στο πανίσχυρο ταμείο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και επειδή το αφαίμαζε, στο τέλος εμφανίστηκε σαν ο ισχυρός εγγυητής του.

Αυτό είναι το όλο μυστικό. Γι' αυτόν τον λόγο δεν φτιάχτηκε ποτέ πραγματικό ασφαλιστικό ταμείο του δημοσίου. Μόνον το ασφαλιστικό ταμείο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα θα παρέμενε πραγματικά ταμείο. Γιατί; Για να μπορούν να το λεηλατούν. Να διατηρεί τα χρήματά του "ζεστά" και διαθέσιμα στον κάθε κυβερνώντα. Στον κάθε επίδοξο "σωτήρα" που για να πάρει την εξουσία έταζε στους υπαλλήλους αυξήσεις και προνόμια. Για να μπορεί να παίρνει το κομματικό κράτος χρήματα και να εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς του και βέβαια τους κολλητούς του.

Αυτό κάνει εδώ και μισό περίπου αιώνα. Παίρνει τα χρήματα των ασφαλισμένων και αφήνει στη θέση τους ομόλογα. Με χρήματα του ΙΚΑ και άρα με χρήματα των φτωχών εργαζομένων έχει δημιουργηθεί το δημόσιο κεφάλαιο σχεδόν στο σύνολό του. Λέμε σχεδόν στο σύνολό του, γιατί τα φορολογικά έσοδα του κράτους τα μοίραζαν σε μισθούς και σε συντάξεις προνομιούχων. Τα φορολογικά έσοδα οι δημόσιοι υπάλληλοι τα αντιλαμβάνονται σαν κέρδη του δικού τους κεφαλαίου, εφόσον κάπως έτσι αντιλαμβάνονται το ίδιο το κράτος.

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος και το όλο σκηνικό που είχε στηθεί. Δημόσιο και ευρύτερος δημόσιος τομέας έπαιζαν το παιχνίδι των συνδικαλιστών. Ο ένας "παρέσερνε" τον άλλο και όλοι μαζί λεηλατούσαν τον λαό. Πώς γινόταν αυτό; Από τη στιγμή που το κράτος δημιουργούσε παραγωγικό κεφάλαιο με εισπρακτικές δυνατότητες από την αγορά, ήταν εύκολο να βρουν "έδαφος" οι ηλιθιότητες των συνδικαλιστών του δημοσίου. Ηλιθιότητες του τύπου "δικαίωμα στην τεμπελιά" ή "μερίδιο από τα κέρδη". Αυτά, που στον ιδιωτικό τομέα, αν τολμήσεις να τα εκστομίσεις, είναι ικανά να σε στείλουν στον γιατρό για αναρρωτική άδεια, στο δημόσιο βρήκαν "ακροατήριο". Με το "δικαίωμα στην τεμπελιά" τη μία πραγματική θέση εργασίας τη μοιράζονταν τρεις εργαζόμενοι με το "δικαίωμα".

Με το "μερίδιο από τα κέρδη" ζητούσαν κι έπαιρναν τα πιο απίθανα επιδόματα. Οι υπάλληλοι της ΔΕΗ δεν πλήρωναν το ηλεκτρικό ρεύμα, οι υπάλληλοι του ΟΤΕ δεν πλήρωναν τηλέφωνο κλπ.. Οι υπάλληλοι του πιο ηλίθιου αφεντικού άρχισαν ν' αντιλαμβάνονται τις επιχειρήσεις του δημοσίου σαν δικές τους συντεχνιακές επιχειρήσεις. Ο καθένας ό,τι μπορούσε άρπαζε. Είχαν τους "συνδικαλισταράδες" με τις "εμπνεύσεις" και απέναντι ένα κομματικό ιερατείο, που δεν χαλούσε χατίρι.

Έβλεπαν γεμάτα τα ταμεία της κρατικής μονοπωλιακής επιχείρησης και νόμιζαν ότι "δικαιούνται" να βάλουν τα χέρια μέσα τους, γιατί αυτοί ήταν εκείνοι που παρήγαγαν τον πλούτο. Τα έβαζαν και τα ξαναέβαζαν και γι' αυτόν τον λόγο δεν είδαμε τίποτε φτηνό. Ο ένας παρέσερνε τον άλλο και κάθε φορά "ευθυγραμμίζονταν" μέχρι να ξαναχαλάσει η "ευθυγράμμιση" και να πάμε σε νέα. Οι πιο ισχυροί έσερναν τον χορό κι ακολουθούσαν και οι άλλοι. Λογικό είναι να βλέπουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τα φορολογικά έσοδα σαν συντεχνιακό τους κέρδος. Όταν τα κέρδη της ΔΕΗ τα βλέπουν οι ΔΕΗτζήδες σαν δικά τους κέρδη, γιατί να μην βλέπουν οι υπάλληλοι τα φορολογικά έσοδα με ανάλογο τρόπο;

Όλα αυτά ήταν στημένα εξ αρχής, για να μπορούν οι κομματάρχες να ελέγχουν τα πάντα. Για να μπορούν να καπελώνουν τη δημοκρατία. Για να μπορούν να εξοντώνουν τον ανταγωνισμό τους. Για να μπορούν να εξασφαλίζουν συμμάχους, ακόμα κι όταν ακολουθούσαν εγκληματικές εθνικές πολιτικές. Για να μπορούν να εκτελούν χωρίς αντιδράσεις τις εντολές των ξένων αφεντικών. Όχι μόνον την Κύπρο αλλά και τη Θράκη θα μπορούσαν να τη δώσουν, αν είχαν τη δυνατότητα να μοιράζουν μπόνους στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους, που είχαν στη "δούλεψή" τους.

Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε πιο πάνω ότι ένα πραγματικό δημόσιο ασφαλιστικό ταμείο ήταν επικίνδυνο, γιατί θα άνοιγε "μάτια". Αν αφηνόταν ένα τέτοιο ταμείο να εκμεταλλεύεται τα χρήματά του με ορθολογιστικό τρόπο και άρα —μέσω επενδύσεων— σε κεφάλαιο που αποφέρει έσοδα, θα γινόταν κακό πρότυπο και για τους άλλους. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Ένα ταμείο με τους τεράστιους πόρους του ΙΚΑ δεν θα δημιουργούσε κεφάλαιο επιπέδου μπακάλικου. Θα δημιουργούσε ΔΕΗ, ΕΛΠΕ ή ΟΤΕ. Θα έχτιζε λιμάνια με δυνατότητα είσπραξης τελών, δρόμους με δυνατότητα είσπραξης διοδίων. Απλά πράγματα.

Η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική, αν το ΙΚΑ απολάμβανε την αυτονομία του. Οι Έλληνες θα απολάμβαναν άλλου είδους υπηρεσίες και παροχές, αν το ΙΚΑ είχε υπό την ιδιοκτησία του επιχειρήσεις όπως τη ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ. Γιατί; Γιατί το ΙΚΑ είναι ταμείο και όχι κόμμα. Το ταμείο λειτουργεί με βάση αριθμούς και όχι με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και οφέλη. Δεν θα υπερφορτώνονταν με προσωπικό αυτές οι επιχειρήσεις. Δεν θα γίνονταν "κομματοστάσια" για τους αφισοκολλητές και τους τεμπέληδες. Δεν θα κάλυπταν με τα κέρδη τους "τρύπες" κρατικών προϋπολογισμών. Ο άξονας της πολιτικής τους θα ήταν ένας. Χαμηλό κόστος, λογικό κέρδος.

Οι επιχειρήσεις θα τιμολογούσαν με βάση τα πραγματικά τους κόστη και τα κέρδη τους θα περιορίζονταν από λογικές, οι οποίες έχουν σχέση με την ιδιότητα του πελάτη τους, που σ' αυτήν την περίπτωση είναι ο ιδιοκτήτης τους. Η ισχύς του ΙΚΑ θα επεκτεινόταν και σε όλους τους υπόλοιπους τομείς οι οποίοι σήμερα υπολειτουργούν με βασικό τομέα αυτόν της υγείας. Δεν θα υπήρχε διαφθορά στα νοσοκομεία, γιατί το ΙΚΑ, αν διαπίστωνε λεηλασία των ασφαλισμένων, του θα τους "χτυπούσε" σαν τα χταπόδια. Το ΙΚΑ διαρκώς θα ισχυροποιούνταν και θα μπορούσε να συμβάλει τα μέγιστα στην πραγματική ανάπτυξη της χώρας. Τα χρήματα θα έφερναν χρήματα. Η περιουσία των εργαζομένων θα αυξανόταν καθημερινά. Το ΙΚΑ, εκτός από τις εισφορές των εκατομμυρίων εργαζομένων του, θα γέμιζε τα ταμεία του με χρυσάφι από τα κέρδη των επενδύσεών του.

Όλα αυτά εύκολα θα απέδιδαν μερίδιο στους ιδιοκτήτες του, που ήταν οι ασφαλισμένοι του. Τα εκατομμύρια των εργαζομένων Ελλήνων. Για την περίπτωσή μας τα πράγματα θα ήταν ιδανικά. Θα μπορούσε το ΙΚΑ να είχε τεράστια επενδυτική δραστηριότητα, που θα το καθιστούσε ακλόνητο για πάντα. Θα το καθιστούσε πάντα ένα ταμείο γεμάτο πλούτο. Όλα αυτά θα μεταφράζονταν σε ποιότητα ζωής. Θα μεταφράζονταν σε παροχές. Παροχές, είτε σε είδος είτε σε χρήμα. Σε "είδος" με φτηνό ρεύμα, αν παρήγαγε τέτοιο και σε χρήμα, εφόσον θα μπορούσε να μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές από την πλευρά του εργαζομένου και άρα εμμέσως να του κάνει αύξηση του μισθού του.

Όλα αυτά έπρεπε να τα απολαύσουν οι εργαζόμενοι, γιατί το δικαιούνταν. Από το δικό τους ιδιόκτητο συλλογικό κεφάλαιο θα προέκυπτε το κέρδος. Από τα δικά τους χρήματα. Ως εργαζόμενοι είπαμε ότι δεν δικαιούνταν μερίδιο από κέρδη στις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν, αλλά στα κέρδη του ταμείου τους μπορούσαν να έχουν συμμετοχή, γιατί το ταμείο ήταν δικό τους. Δικά τους ιδιωτικά χρήματα ήταν τα χρήματα του ΙΚΑ. Ήταν ιδιωτικά, όσο ιδιωτικές είναι οι καταθέσεις του Λάτση και του Βαρδινογιάννη. Όπως το κράτος δεν τολμά ν' αγγίξει αυτές τις ιδιωτικές καταθέσεις, για να υλοποιήσει τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, έτσι δεν έπρεπε να τολμά ν' αγγίξει και τα χρήματα του ΙΚΑ. Ήταν ιδιωτικά χρήματα. Δεν ήταν δημόσια. Ανήκαν στους ασφαλισμένους του.

Αυτό όμως δεν ήταν επιθυμητό για το κομματικό κράτος. Οι κομματάρχες ήθελαν το κράτος να απλώνει τα χέρια του σ' αυτό το ταμείο, για να διαχειρίζονται αυτά τα χρήματα μόνοι τους. Να τα επενδύουν σαν δημόσια χρήματα, για να δημιουργούν δημόσιο κεφάλαιο. Να χρησιμοποιούν αυτό το δημόσιο κεφάλαιο σαν κομματική τους ιδιοκτησία. Γι' αυτόν τον λόγο είχαν βάλει στο "μάτι" τα χρήματα των Ελλήνων εργαζομένων πολιτών. Έπαιρναν τα χρήματά τους για λογαριασμό του κράτους, για να κάνουν κρατικές παραγωγικές επενδύσεις και να αυξάνουν το μέγεθός του ως εργοδότη. Για να βολεύουν τους υπάρχοντες οπαδούς τους και να δημιουργούν νέους.

Γι' αυτόν τον λόγο το κράτος περιόρισε το ΙΚΑ στην αστικού τύπου διαχείριση των αποθεματικών του. Τόκους καταθέσεων, ακίνητα και βέβαια κρατικά ομόλογα. Δυστυχώς κρατικά ομόλογα. Ακάλυπτες "επιταγές" ενός άρπαγα "μπατίρη", οι οποίες είχαν αξία εξαιτίας των ίδιων των χρημάτων των ταμείων. Φορτηγά με χρήματα δεν έπαιρναν τον δρόμο προς την επένδυση, παρά παρέμεναν "λιμνάζοντα", μέχρι να σκεφτούν οι Μητσοτάκηδες με ποια πρόφαση θα τα φάνε και πώς θα τα επενδύσουν, για να διατηρηθούν στην εξουσία.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο στόχος αυτού του σχεδιασμού ήταν να βάλει το κράτος των κομμάτων στο "χέρι" τα χρήματα του ΙΚΑ. Τα χρήματα του εργαζόμενου ελληνικού λαού. Γι' αυτόν τον λόγο δεν του επέτρεψε ποτέ τη δυναμική διαχείριση και το περιόριζε στα ασήμαντα. Δεν του επέτρεψε με τα χρήματά του να χτίσει μόνο του μια ΔΕΗ ή μια Αττική Οδό με εκατομμύρια ευρώ έσοδα, που θα έδιναν αιωνιότητα και ασφάλεια στο ταμείο. Του έπαιρνε τα χρήματα, για να γίνει το ίδιο το κράτος κεφαλαιοκράτης. Το λεηλατούσε, για να γίνει το ίδιο "ευεργέτης" του και συγχρηματοδότης του.

Η αγάπη της κομματικής εξουσίας και του δημοσίου για το ΙΚΑ από αυτό προέρχεται. Θέλουν το ΙΚΑ να απαιτεί τις εισφορές από αυτούς που έχουν επιλεγεί να εισφέρουν. Οι φουκαράδες δηλαδή. Οι ισχυροί και αγαπημένοι της εξουσίας σχεδόν ποτέ δεν εισφέρουν στο μέγεθος που τους αντιστοιχεί. Είτε ως αφεντικά είτε ως εργαζόμενοι, πάντα εξαιρούνται από τις υποχρεώσεις που επιβάλλονται στους άλλους.

Αυτό γίνεται σε όλα τα επίπεδα. Τα αγαπημένα αφεντικά πάντα με ρυθμίσεις κατορθώνουν κι απαλλάσσονται από τα έξοδα. Πάντα με τις ευλογίες του κομματικού κράτους των κολλητών εξασφαλίζουν τη τζάμπα νομιμότητα. Το ΙΚΑ το πληρώνουν οι φουκαράδες. είτε εργοδότες είτε εργαζόμενοι. Όλοι οι υπόλοιποι απλά απολαμβάνουν τα αποθεματικά του ΙΚΑ. Απολαμβάνουν αυτά τα οποία δημιουργούνται από τα χρήματα αυτά. Είτε αυτά είναι θέσεις εργασίας "εκλεκτών" είτε είναι προμήθειες και υπηρεσίες προορισμένες για "εκλεκτούς".

Εξαιτίας δηλαδή του ΙΚΑ δεν επωφελούνται μόνον τα αγαπημένα αφεντικά της εξουσίας. Το ανάλογο γίνεται και με τους αγαπημένους εργαζόμενους της εξουσίας. Και αυτοί εξαιρούνται. Δεν ανήκουν στο ΙΚΑ. Στο "αγενές" ταμείο του ΙΚΑ. Του ταμείου, που ζητά τα πιο πολλά από τους ασφαλισμένους του και τους αποδίδει τα πιο λίγα. Του ταμείου, που θέτει τα αποθεματικά του στη διάθεση του κάθε πονηρού, με αποτέλεσμα να αποδίδει ελάχιστα στους ασφαλισμένους του.

Οι "εκλεκτοί" εργαζόμενοι ανήκουν σε άλλα ταμεία. Στα "ευγενή" ταμεία. Ταμεία, τα οποία σε σχέση με το ΙΚΑ ζητάνε ελάχιστα και αποδίδουν τα μέγιστα. Ταμεία, που δεν παραδίδουν τα αποθεματικά τους στη "μεγαλοφυία" των κομματικών στελεχών. Ταμεία, που, για να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους, "φορτώνονται" στο κοινωνικό σύνολο. Όχι μόνον δεν επιβαρύνουν τους ασφαλισμένους τους, αλλά όπου κι όταν μπορούν τους αφαιρούν "βάρος".

Αυτοί οι "εκλεκτοί" είναι πολύ συγκεκριμένοι. Είτε είναι συντεχνίες των οποίων τα μέλη μονοπωλούν τις κρατικές θέσεις εξουσίας είτε είναι συντεχνίες τις οποίες έχει ανάγκη η εξουσία, για να φέρει εις πέρας το ληστρικό της έργο. Μηχανικοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κλπ.. όλοι αυτοί ανήκουν σε "ευγενή" ταμεία. Σε ταμεία, τα οποία έμμεσα εμπλουτίζονται από τους υπόλοιπους ασφαλισμένους. Το ταμείο των δημοσιογράφων συμπληρώνει τους πόρους του από το "αγγελιόσημο". Το ταμείο των δικηγόρων από το "χαράτσι" σε όλες τις νομικές πράξεις. Το ταμείο των μηχανικών από το "χαράτσι" σε όλες τις αγοραπωλησίες ακινήτων. Μια χαρά. Όλοι οι "εκλεκτοί" εργαζόμενοι στην ξηρά και οι "μη εκλεκτοί" στη θάλασσα.

Με τον τρόπο αυτόν λεηλάτησαν τη συλλογική περιουσία του εργαζόμενου λαού. Το βασικό περιουσιακό στοιχείο της μερίδας εκείνης του λαού, η οποία δεν έχει ατομική περιουσία για να συντηρηθεί και εργάζεται για τον μισθό της. Το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού από την εποχή της ίδρυσής του. Το έγκλημα των κομμάτων και των αθλίων συνδικαλιστών του δημοσίου. Των αθλίων υπαλληλάκων, οι οποίοι κατοικοεδρεύουν στη ΓΣΕΕ και οι οποίοι πρέπει να δικαστούν για εσχάτη προδοσία. Των γελοίων συνδικαλιστών, που παριστάνουν τους εργατοπατέρες, χωρίς να έχουν εργαστεί ούτε μια στιγμή στη ζωή τους. Των ανθρωπάκων, που, αν ο κόσμος κάποτε αντιληφθεί τον ρόλο τους, θα γίνουν "λεκέδες" στην άσφαλτο, όπως έγινε ο Πολυζωγόπουλος.

Όλα αυτά γίνονταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα. Με αρχηγό τον "σοσιαληστή" Παπανδρέου οι "σοσιαληστές" έφαγαν τα χρήματα των εργαζομένων, για να διατηρούν και να επεκτείνουν τη δημόσια περιουσία. Οι "σοσιαληστές" συνδικαλιστές είχαν τις "εμπνεύσεις" και το κράτος εκτελούσε. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ακλόνητο στην εξουσία, εφόσον είχε εξασφαλίσει επαγγελματίες οπαδούς. Μπορούσε να δημιουργήσει οπαδούς ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχε ιδεολογική συμπάθεια. Οι συνδικαλιστές είχαν γίνει οι "θεοί" των εργαζομένων στο δημόσιο. Ζητούσαν γι' αυτούς και απολάμβαναν και οι ίδιοι. Ακόμα και το σκότωμα της μύγας κρίθηκε βαρύ και ανθυγιεινό.

"Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια" ...λεει ο θυμόσοφος λαός και δικαιώνεται σχεδόν πάντα. Όταν συνεταιρίζεσαι με τον διάβολο, δεν μπορείς να περιμένεις δικαιοσύνη. Όταν συνεταιρίζεσαι με τους αυθαίρετους φασίστες —οι οποίοι αντιλαμβάνονται το ελληνικό κράτος σαν περιουσία τους— εις βάρος άλλων, πρέπει να περιμένεις να έρθει η σειρά σου να σε "ρίξει". Δεν μπορείς να περιμένεις δικαιοσύνη από τον άδικο. Δεν μπορείς να περιμένεις από τον σκορπιό να σε προστατεύει σαν σκύλος.

Το κακό δεν άργησε να φανεί. Όλα αυτά άλλαξαν με την είσοδό μας στην Νέα Τάξη. Χωρίς να αναλύσουμε ιδιαίτερα τις αλλαγές που προέκυψαν, θα πούμε μόνον ότι από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα το δημόσιο κεφάλαιο κρίθηκε ανεπιθύμητο. Αυτήν τη φορά με επικεφαλής του κομματικού κράτους τον διαβόητο "Αποστάτη", το δημόσιο κεφάλαιο τέθηκε υπό διωγμό. Άλλαξαν οι νόμοι που το προστάτευαν —έστω και "πλαδαρό" και τεμπέλικο— και άρχισε το μεγάλο φαγοπότι.

Οι "ιδιοκτήτες" του ελληνικού κράτους μοίρασαν αυτό το κεφάλαιο σε ιδιώτες πλέον. Αυτό, το οποίο αυθαίρετα ονομάστηκε "δημόσιο", στη συνέχεια εξίσου αυθαίρετα ιδιωτικοποιήθηκε και μοιράστηκε σε διαπλεκόμενους. Αυτό το οποίο έγινε από τα ιδιωτικά χρήματα των φτωχών —και εις βάρος τους— για να ονομαστεί "δημόσιο", ξανάγινε ιδιωτικό και μοιράστηκε στους πλούσιους. Το σύνολο των νόμων, που μας οδήγησαν στη μοιραία περίοδο Σημίτη, αποτελούσαν νομοθετήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τα πράγματα άλλαξαν στο σύνολό τους. Γι' αυτόν τον λόγο άλλαξαν και πάγιες συμπεριφορές απέναντι σ' αυτούς που είχαν συμφέροντα από το δημόσιο κεφάλαιο.

Αυτοί οι οποίοι ξεκίνησαν το ξεπούλημα, γνώριζαν ότι θα είχαν απέναντί τους αυτούς που επωφελούνταν από το κεφάλαιο αυτό και άρα θα αντιδρούσαν. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι δημόσιοι υπάλληλοι και βέβαια οι "ηγέτες" τους οι συνδικαλιστές. Τότε επιλέχθηκε η πρακτική της διαφθοράς. Ενθάρρυναν τους δημοσίους υπαλλήλους να διαφθαρούν. Αυτοί οι οποίοι ξεπουλούσαν τη δημόσια περιουσία, έβαλαν στον "συνεταιρισμό" τους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Αυτούς τουλάχιστον που είχαν κάποια κρατική θέση, η οποία επέτρεπε τη διαφθορά.

Οι συνδικαλιστές, οι οποίοι την προηγούμενη περίοδο απλά επωφελούνταν ως εργαζόμενοι από τα προνόμια με μέγιστο κέρδος την απόλυτη τεμπελιά, άλλαξαν ρόλο. Στην περίοδο αυτήν δεν θα επωφελούνταν απλώς. Θα γίνονταν πλούσιοι και οι ίδιοι. Για να ξεπουληθεί μια μεγάλη ΔΕΚΟ, χρηματίζονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι που βρίσκονταν στα καίρια πόστα. Άλλοι ταΐζονταν από προμηθευτές και άλλοι από τα κόμματα, για να μην αντιδρούν. Πλούσιοι πραγματικά έγιναν άνθρωποι μέσα σε μια νύχτα με ένα "δώρο" από κάποιον διαπλεκόμενο προμηθευτή. Με αντάλλαγμα μια υπογραφή, άλλαζε η ζωή τους.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι την "πάτησαν". Την πάτησαν σε δύο επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο ήταν ότι, ενώ πήραν αυτά τα οποία ήθελαν σε απόλυτα μεγέθη, τα έδωσαν πίσω χωρίς να καταλάβουν τι έγινε. Αυτοί ήταν από τους μεγάλους χαμένους του χρηματιστηρίου, εφόσον αυτοί ήταν οι λίγοι από τους εργαζόμενους, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να παίξουν σ' αυτό. Αυτοί ήταν από τους μεγάλους χαμένους της τραπεζικής τοκογλυφίας, εφόσον αυτοί ήταν οι λίγοι από τους εργαζόμενους, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να πάρουν εύκολα δάνεια. Αυτοί ήταν από τους μεγάλους χαμένους της υπερτιμημένης στέγης, εφόσον αυτοί ήταν οι λίγοι από τους εργαζόμενους, οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα να πάρουν μεγάλα στεγαστικά δάνεια.

Τώρα είναι πιο φτωχοί από ποτέ. Τώρα πληρώνονται όσα ζήτησαν οι συνδικαλιστές τους από το άδικο αφεντικό, αλλά στο σπίτι τους δεν φτάνουν με χρήματα. Προσπαθούν να ζήσουν με τριακόσια ευρώ. Με ό,τι απομένει μετά την εξόφληση των δόσεων που έχουν επωμιστεί. Ζουν σε ένα άκρως υπερτιμημένο σπίτι, το οποίο το χρωστάνε. Οδηγούν ένα αυτοκίνητο ακριβότερο απ' ό,τι τους αντιστοιχούσε, το οποίο το χρωστάνε. Ανοίγουν ένα υπερσύγχρονο ψυγείο, το οποίο είναι πιο άδειο και από την ημέρα που το είδαν στην αντιπροσωπεία.

Αυτό βέβαια αποκαλύπτει και την αφέλειά τους. Βλέποντας τα απόλυτα μεγέθη, δεν κατάλαβαν καν τι έγινε. Δεν κατάλαβαν ότι, αυτοί οι οποίοι τους έβαλαν στη δήθεν διαφθορά και στη δήθεν προνομιακή μεταχείριση, τους καταλήστευσαν. Δεν κατάλαβαν ότι αυτά τα οποία άρπαξαν και τα έβαλαν στις τσέπες τους, ήταν λιγότερα από αυτά που είχαν.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Στη χρυσή εποχή για τους δημοσίους υπαλλήλους, που ήταν η δεκαετία του ογδόντα και πριν την έκρηξη της διαφθοράς και των μεγάλων αυξήσεων των μισθών των υπαλλήλων, ζούσαν καλύτερα και πιο πλούσια απ' ό,τι ζούσαν μετά. Ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος είχε το δικό του σπίτι, το δικό του αυτοκίνητο και το τραπέζι του δεν ήταν ποτέ φτωχό. Διακοπές πήγαινε το καλοκαίρι σχεδόν ένα μήνα. Ξεχνούσαν να γυρίσουν. Από τη δουλειά τούς έπαιρναν τηλέφωνο, για να τους θυμίσουν ότι τελειώνει η άδειά τους. Τα Μελίσσια και τα Βριλήσσια ήταν χωράφια και εκεί δεν πήγαιναν ακόμα κι αν τους χάριζες οικόπεδο. Στο κέντρο ήθελαν. Τι θα έκαναν στο βουνό με τις λάσπες και τους λύκους; Έτσι έλεγαν.

Με την έκρηξη της διαφθοράς έγινε το εξής τραγελαφικό. Αυτοί οι οποίοι ζούσαν πλούσια, με μισθό περίπου ίσο με τον μισθό του κοινού εργάτη, τον τριπλασίασαν και έγιναν φτωχοί. Γιατί; Γιατί κάποιοι πονηροί τους περίμεναν στη "γωνία", για να τους τα φάνε. Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο μέρος των κερδών της διαφθοράς και των μεγάλων αυξήσεων πήγαν στους εργολάβους και στους οικοπεδούχους των "ημιβορείων" προαστίων.

Οι διεφθαρμένοι και νεόπλουτοι υπάλληλοι έγιναν "πετυχημένοι" και έψαχναν να βρουν πανάκριβο σπίτι εκεί όπου πριν από λίγα χρόνια δεν πήγαιναν ούτε τζάμπα. Απέκτησαν σπίτι —κραυγαλέα υπερτιμημένο— με δάνειο, το οποίο θα το πληρώνουν και μετά θάνατον. Το αυτοκίνητό τους είναι πανάκριβο, αλλά το χρησιμοποιούν πλέον για να πηγαινοέρχονται στη μακρινή δουλειά και όχι σε μακρινά ταξίδια. Το τραπέζι τους είναι πλέον άδειο, γιατί από τις δόσεις που έχουν να καλύψουν μηνιαίως, τελικά δεν τους μένει τίποτε.

Διακοπές, αν το κατορθώσουν, πηγαίνουν για πέντε μέρες και όχι παραπάνω. Παιδιά σπουδάζουν με στερήσεις και με δάνεια. Παλαιότερα τα σπούδαζαν, χωρίς να τους απασχολούν τα έξοδα. Τα έστελναν και διακοπές έναν μήνα, για να τα ευχαριστήσουν, χωρίς να στερούνται οι ίδιοι. Σήμερα όλα αυτά απλά δεν γίνονται. Τα παιδιά τους γίνονται σερβιτόροι, για να κατορθώσουν να σπουδάσουν και οι ίδιοι πιάνουν δεύτερη δουλειά στον χρόνο της άδειάς τους.

Η σημερινή γενιά των δημοσίων υπαλλήλων δεν γνωρίζει τι σημαίνει διακοπές πάνω από μια εβδομάδα. Η σημερινή γενιά των δημοσίων υπαλλήλων δεν μπορεί να σπουδάσει δύο παιδιά, χωρίς να δανειστεί και να χρωστάει μέχρι τα παιδιά να βγουν στη σύνταξη.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Κατάλαβε τι σημαίνει ηλιθιότητα; Όταν οι υπάλληλοι δεν διαφθείρονταν και ήταν κοινοί μισθωτοί του σίγουρου μισθού του δημοσίου, ζούσαν καλύτερα από την ώρα που αποφάσισαν να γίνουν διεφθαρμένοι "συνέταιροι" των κομματαρχών. Υιοθετώντας άκριτα τις επιταγές της Νέας Τάξης, άλλαξαν όλες εκείνες τις συνθήκες, που μέχρι τότε έδιναν ποιότητα στη ζωή τους.

Αυτό ακριβώς έγινε. Από τη στιγμή που θεωρούσαν ότι ευνοούνταν από την πολιτική των νεοταξικών κυβερνήσεων, έπρεπε να στηρίξουν τις επιλογές τους. Επιλογές, όπως η ανεξέλεγκτη φιλομεταναστευτική πολιτική. Επιλογές, όπως η ανοικτή αγορά. Όλα αυτά άλλαζαν τη ζωή τους. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα.

Αυτοί οι οποίοι απολάμβαναν δήθεν υψηλότερες αποδοχές, εξαιτίας της Νέας Τάξης, σήμερα πληρώνουν ιδιωτικά σχολεία, για να αποφύγουν τις συνέπειές της. Αυτοί οι οποίοι πλήρωναν φτηνό ενοίκιο, για να σπουδάζουν τα παιδιά τους, τώρα πληρώνουν χρυσάφι για τις τρώγλες, γιατί τα πάντα έχουν γεμίσει με εργαζόμενους μετανάστες. Αυτοί οι οποίοι νομίζουν ότι είναι καλύτερα στην Νέα Τάξη, σήμερα πληρώνουν σε βενζίνες τον μήνα όσα δεν πλήρωναν ολόκληρο τον χρόνο, για να αποφύγουν τις συνέπειές της.

Όμως, το χειρότερο είναι το δεύτερο επίπεδο. Έστω κι έτσι, παραμένουν ευνοημένοι. Αν υποθέσουμε ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα πεινάνε, όλοι αυτοί είναι ευνοημένοι, όταν έχουν εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ. Όλα αυτά όμως, για να λειτουργήσουν σε ένα στοιχειωδώς ευνοϊκό γι' αυτούς επίπεδο, θα πρέπει να παραμείνει ο σχεδιασμός ως είχε. Θα πρέπει να συνεχίσει το κράτος να τους ευνοεί και άρα να διατηρεί την προηγούμενη δυναμική του. Θα πρέπει το κράτος να διατηρεί υπό την κυριότητά του το κεφάλαιο, το οποίο του δίνει τη δυνατότητα να τους ευνοεί.

Συμβαίνει όμως αυτό; Όχι βέβαια. Όλα αυτά τα τραγικά είναι ακόμα τραγικότερα, αν γνωρίζει κάποιος την πραγματική κατάσταση. Το "αφεντικό" τους, που τον νομίζουν "κολλητό", είναι πλέον "μπατίρης". Προφανώς είχε πιο "κολλητούς" να ευνοήσει και τους χάρισε την περιουσία του. Σε λίγο καιρό θα φανεί τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους δημοσίους υπαλλήλους. Με δάνεια τους πληρώνει, γιατί πλέον δεν έχει περιουσία να τους ευνοεί από τα κέρδη της. Τώρα είναι θέμα χρόνου να κλάψουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί σ' αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι να θρηνήσουν, αλλά κι αυτοί θα κλάψουν. Γιατί; Γιατί, όταν ως κράτος συντηρείσαι με δάνεια, σε κάποια στιγμή θα πάψεις να έχεις αυτήν τη δυνατότητα.

Σε κάποια στιγμή θα έρθει ο "λογαριασμός" και η αναγκαστική πολιτική. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε κάποια στιγμή το ελληνικό κράτος θα φτάσει στα όρια της δανειοληπτικής του ικανότητας. Σε κάποια στιγμή δεν θα έχει τη δυνατότητα να καλύπτει τα έξοδά του μέσω των δανείων. Δεν θα μπορεί να τα αποπληρώσει. Εκείνη τη στιγμή και μπροστά στο ενδεχόμενο της πτώχευσης, θα μπει υπό την εποπτεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι το οποίο το γνωρίζουν πολύ καλά οι Σέρβοι.

Το ΔΝΤ είναι θέμα χρόνου να επιβάλλει στο ελληνικό κράτος μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική. Μια αναγκαστική πολιτική, η οποία είναι πάγια για τέτοιες περιπτώσεις. Μια σκληρή πολιτική, η οποία ακολουθεί την οικονομική καταστροφή ενός κράτους και η οποία έχει ως στόχο την αποφυγή της κατάρρευσής του. Με βάση την οικονομία του κράτους και με βάση τις οικονομικές του δυνατότητες, θα κόψει μια "ταρίφα" για τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου. Όπως ακριβώς έγινε με τη Σερβία. Απλά στη Σερβία η καταστροφή έγινε εξαιτίας του πολέμου, ενώ στην Ελλάδα η καταστροφή είναι αποτέλεσμα της λεηλασίας. Όπως όμως και να έγινε η καταστροφή, η διαχείριση της καταστροφής είναι ίδια.

Απλά είναι τα πράγματα. Είτε σε πυροβολούν είτε αυτοπυροβολείσαι, η ίδια θεραπεία ακολουθείται. Δεν αλλάζει η θεραπεία, επειδή η μέθοδος είναι διαφορετική. Από τη στιγμή που έφτασες στα επίπεδα της Σερβίας, το ίδιο "κουστούμι" θα φορέσεις. Απλά τη Σερβία την "πυροβόλησαν", ενώ η Ελλάδα "αυτοπυροβολήθηκε". Άρα, με βάση αυτήν τη λογική τα πράγματα θα γίνουν τραγικά για τους υπαλλήλους. Το κράτος δεν έχει κεφάλαιο στην κατοχή του και η οικονομία του είναι ανύπαρκτη, ώστε να ελπίζουν ότι με τη φορολογία θα μπορούσε να τους ταΐζει.

Θα κόψει έναν μισθό των τριακοσίων ευρώ για τους δημοσίους υπαλλήλους και θα τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορεί να τους δώσει παραπάνω. Δεν έχει παραπάνω να τους δώσει. Θα του το επιβάλουν αυτοί οι οποίοι θα του δανείσουν κι αυτά τα τριακόσια ευρώ, για να τους τα δώσει. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για τραγικά πράγματα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι συμμετείχαν στην "αυτοκτονία" τους αυτήν. Οι χειρότεροι των εργαζομένων αποδείχθηκαν και αφελείς. Οι ιδανικοί αυτόχειρες. Αυτοί οι οποίοι θεωρούσαν ότι γνωρίζουν τα πάντα, την πάτησαν. Αυτοί οι οποίοι καμάρωναν τους συνδικαλιστές τους, τώρα τους βλέπουν εκατομμυριούχους και δεν ξέρουν τι συμβαίνει.

Το θέμα είναι ότι σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ΦΤΩΧΟΙ και στο άμεσο μέλλον θα είναι ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ. Από εκεί και πέρα δεν σε νοιάζει να συγκρίνεσαι με αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Αν πεθαίνεις, ελάχιστα σε απασχολεί αν ο διπλανός σου άρχισε κιόλας να βρομάει. Τι να την κάνουν την υπεροχή τους πλέον απέναντι στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όταν δεν μπορούν αυτήν την υπεροχή να τη "μεταφράσουν" σε ποιότητα ζωής; Όταν δεν έχουν χρήματα να ζήσουν πλέον. Όταν σκέφτονται πλέον ν' αλλάξουν τις διατροφικές τους συνήθειες. Όταν χρωστάνε και δεν μπορούν να φτιάξουν έναν αξιοπρεπή οικογενειακό προϋπολογισμό. Όταν αναγκάζονται πλέον ν' αναζητούν και δεύτερη δουλειά. Διακοπές; Ποιες διακοπές; Εκεί οδηγήθηκαν από την απληστία τους και την άγνοιά τους.

Έφαγαν το "παραμύθι" των Μητσοτάκηδων και σήμερα δεν μπορούν να επιβιώσουν. Προσκολλήθηκαν στα απόλυτα νούμερα των μισθών και δεν κατάλαβαν ότι το ζητούμενο από τον μισθό είναι να ζεις καλά και όχι να μετράς πολλά. Όταν δεν σου φτάνει ο μισθός για να ζήσεις, ελάχιστα σε απασχολεί το αριθμητικό μέγεθος που αντιπροσωπεύει. Και στην Κατοχή όλοι οι Έλληνες ήταν εκατομμυριούχοι, αλλά πέθαιναν στους δρόμους από την πείνα. Εκατομμύρια έπαιρναν μισθό, αλλά εκατομμύρια πλήρωναν για μια οκά ζάχαρη. Τέτοιοι "υψηλόμισθοι" έχουν γίνει οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Εκεί βαδίζουμε πλέον. Με ένα κράτος χωρίς περιουσία και χωρίς να ελέγχει τα βασικά δημόσια αγαθά, δεν μπορεί να ελεγχθεί τίποτε. Δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν και για κανέναν λόγο. Η κερδοσκοπία είναι πια ανεξέλεγκτη. Οι πάλαι ποτέ κρατικοί γίγαντες με την ιδιωτικοποίηση "σέρνουν" τον χορό της ακρίβειας. Από εκεί και πέρα οι πάντες ακολουθούν. Ο πληθωρισμός είναι θέμα χρόνου ν' αρχίσει να κατάτρωει τους μισθούς και τις συντάξεις των πάντων. Θα δίνονται αυξήσεις, οι οποίες δεν θα προλαβαίνουν να φτάσουν μέχρι τα σπίτια αυτών που τις πήραν.

Το πόσο τραγική είναι η κατάσταση, μπορεί να το καταλάβει κάποιος από τα δευτερεύοντα. Αυτά συνήθως είναι τα πιο αποκαλυπτικά. Αυτά συνήθως είναι τα πιο "φλύαρα". Τι θέλουμε να πούμε; Το εξής απλό. Είναι τόσο τραγική η κατάσταση, την οποία έχει ν' αντιμετωπίσει η σημερινή κυβέρνηση, που αναγκάζεται ν' αλλάξει τις κοινωνικές της "συμμαχίες". Αναγκάζεται να περιορίσει τους ομόκεντρους "κύκλους" των συμφερόντων. Αναγκάζεται άλλους να τους εγκαταλείψει και άλλους να τους ενισχύσει ακόμα πιο πολύ, γιατί στο άμεσο μέλλον θα τους έχει ακόμα πιο πολύ ανάγκη.

Όποιος μπορεί να "διαβάζει" τα δευτερεύοντα από τις κινήσεις της εξουσίας, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Γιατί σε μια εποχή, όπου το κράτος δείχνει και είναι "θεόστεγνο" από χρήμα, υπάρχει τόση γενναιοδωρία απέναντι στους δικαστές. Ο ίδιος ο υπουργός των οικονομικών πήγε για να τους δώσει το "δώρο" των αυξήσεων και των αναδρομικών. Γιατί να προκαλέσει τόσο πολύ η κυβέρνηση και μάλιστα σε μια εποχή που δεν την ευνοεί;

Αυτό το οποίο συμβαίνει είναι το εξής. Αυτοί οι οποίοι λεηλάτησαν τη χώρα και προφανώς την ελέγχουν, γνωρίζουν από κινδυνεύουν. Γνωρίζουν ότι δεν κινδυνεύουν από τις πορείες και τις διαμαρτυρίες των πολιτών. Κινδυνεύουν από τις νόμιμες διεκδικήσεις τους. Άρα έχουν ανάγκη εκείνους, που θα δικαιώσουν ή όχι τις διεκδικήσεις αυτές. Έχουν ανάγκη τους δικαστές. Αυτούς πρέπει να έχουν από "κοντά". Με τα χρήματα αυτά προσπαθούν να "εξαγοράσουν" τη συμπάθειά τους. Ανοίγουν "πόρτα", για να επικοινωνούν. Σε βοήθησα και πρέπει να με βοηθήσεις, όταν θα σε έχω ανάγκη.

Εξαντλούν τα τελευταία περιθώρια πλούτου που έχει το κράτος προκειμένου να αμυνθούν. Η απόδειξη ότι τα χρήματα αυτά είναι τα τελευταία που τους απέμειναν, έρχεται και πάλι από τη "φλυαρία" των δευτερευόντων στοιχείων. Το κράτος είναι σε τόσο τραγική οικονομική κατάσταση, που προσπαθεί να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια, προκειμένου να πάρει παράταση ζωής. Σ' αυτήν του την απεγνωσμένη προσπάθεια επιβίωσης αναγκαστικά προκαλεί δυσαρέσκεια. Το θέμα είναι ποιους δυσαρεστεί. Ποιους τολμά και δυσαρεστεί μια γενικά δυσάρεστη κυβέρνηση, η οποία έχει ανάγκη από συμμάχους, προκειμένου να επιβιώσει η ίδια.

Η ταυτότητα των δυσαρεστημένων αποκαλύπτει την απελπισία της. Η σημερινή κυβέρνηση έφτασε σε σημείο να δυσαρεστήσει αυτούς που έχει ανάγκη. Τους δημοσιογράφους και το ταμείο τους. Αυτούς, που μπορούν να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον της. Έφτασε σε σημείο να δυσαρεστήσει τους "δικούς" της ανθρώπους. Όταν τα περισσότερα επιφανή στελέχη των κομμάτων είναι δικηγόροι και μηχανικοί, αντιλαμβανόμαστε σε τι τραγικό σημείο έχει φτάσει η οικονομία, προκειμένου η κυβέρνηση να βάλει χέρι στο ταμείο των δικών της ανθρώπων. Των ανθρώπων που την στελεχώνουν. Των ανθρώπων που τη στηρίζουν.

Ημέρες μετρά το ελληνικό κράτος, μέχρι να βάλει οριστικό "λουκέτο". Μέχρι να χτυπήσει "φαλιμέντο". Δεν έχει τίποτε στην κατοχή του και χρωστάει στους πάντες. Έχει έναν τεράστιο μηχανισμό εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων, που δεν ξέρει πώς να τους πληρώσει. Ήδη στην "περιφέρεια" του κράτους, που είναι η τοπική αυτοδιοίκηση, άρχισαν να φαίνονται τα συμπτώματα αυτά. Μήνες ολόκληρους έχει απλήρωτους το κράτος τους υπαλλήλους. Ήδη —εκεί όπου μπορεί— δεν προσλαμβάνει προσωπικό και δίνει εργολαβίες σε πραγματικούς "δουλεμπόρους". Τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί σε μια κατεστραμμένη οικονομία ενός φτωχού λαού.

Η λύση του ασφαλιστικού προβλήματος.

Μια λύση, για να είναι βιώσιμη, θα πρέπει να βασίζεται σε πραγματικές σταθερές. Για να έχει μονιμότητα, θα πρέπει να βασίζεται σε δεδομένα με τα ίδια χαρακτηριστικά. Να μην προσπαθεί να εξυπηρετήσει εφήμερα συμφέροντα. Να μην ξεχωρίζει "εκλεκτούς" από μη και αυτοί οι υποκειμενικοί διαχωρισμοί να αλλάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα της εκάστοτε εξουσίας. Ανάλογα με τα συμφέροντα του κάθε κόμματος, που αναζητά ψηφοφόρους. Ανάλογα με το ποιους αντιλαμβάνεται το κάθε κόμμα ως ιδεολογικούς συμμάχους, ώστε να τους ευνοήσει, για να το βοηθήσουν στην ανάληψη της εξουσίας.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Το εξής απλό. Στην οικονομία υπάρχουν μόνον δύο πραγματικά θεμελιώδεις ιδιότητες των συμμετεχόντων σ' αυτήν. Οι εργοδότες κεφαλαιοκράτες και οι εργαζόμενοι στο κεφάλαιο αυτό. Αυτοί οι οποίοι μπορούν να επιβιώσουν από τα κέρδη του κεφαλαίου τους και αυτοί οι οποίοι μπορούν να επιβιώσουν από τον μισθό που τους προσφέρει η εργασία τους. Άρα, εκ των δεδομένων έχουμε απέναντί μας δύο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να ασφαλιστούν. Οι έχοντες και οι μη έχοντες. Αυτή είναι η διαχωριστική "γραμμή" μεταξύ των δύο ιδιοτήτων και αυτή πρέπει να διαφυλαχθεί με νόμο. Εκ του νόμου δηλαδή τα ασφάλιστρα των "εχόντων" θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι πιο υψηλά από αυτά των "μη εχόντων".

Αυτό είναι υποχρεωτικό. Γιατί; Για να μην υπάρχουν "διαρροές". Όχι όπως τώρα, που ο δήθεν ελεύθερος επιχειρηματίας δεν βγάζει ούτε ένα μεροκάματο και ασφαλίζεται στο ΤΕΒΕ, επειδή είναι φτηνότερο από το ΙΚΑ. Ο κάθε φουκαράς μπακάλης ή κουρέας, για λόγους κόστους, μπαίνει στο ταμείο των "εχόντων". Εκεί μας έχει οδηγήσει η κομματική πολιτική των διακρίσεων και της αθλιότητας. Το ταμείο του Λάτση και του Βαρδινογιάννη είναι πιο φτηνό από αυτό του εργάτη των εξακοσίων ευρώ.

Με τον τρόπο αυτόν θα διασφαλιστούν τα πάντα. Τους πάντες θα τους συμφέρει να ασφαλίζονται στο ασφαλιστικό ταμείο των εργαζομένων. Ακόμα και ο μικροεπαγγελματίας, που έχει εργαζόμενους στην επιχείρησή του, θα τους ασφαλίζει όλους —με πρώτον τον εαυτό του— στο ΙΚΑ. Ο μηχανικός, ο δικηγόρος, ο φαρμακοποιός, ο μπακάλης κλπ.. Δεν θα ασφαλίζονται αλλού, γιατί απλούστατα δεν θα τους συμφέρει. Ακόμα και ο αγρότης εκεί θα πρέπει να ασφαλίζεται. Απλά, λόγω των ιδιομορφιών του επαγγέλματός του, θα υπάρχει ειδική πολιτική, η οποία θα ελέγχεται και θα συγχρηματοδοτείται από το κράτος, εφόσον άπτεται των δημοσίων συμφερόντων.

Με βασικό δηλαδή πυρήνα το ΙΚΑ, προτείνουμε να δημιουργηθεί ένα Ενιαίο Εθνικό Ασφαλιστικό Ταμείο Εργαζομένων. Μέσα στο ταμείο αυτό να ενσωματωθούν όλα τα ταμεία, εκτός από αυτό που υποτίθεται ότι εκφράζει το σημερινό ΤΕΒΕ. Το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων, τα ειδικά ταμεία των πρώην ΔΕΚΟ και τα "ευγενή" ταμεία. Εδώ εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί αν μπορεί να γίνει αυτό. Θα γίνει επανάσταση από τους θιγμένους. Καμία επανάσταση δεν θα γίνει. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γρήγορα θ' αντιληφθούν ότι είναι "συνέταιροι" με έναν "μπατίρη". Γρήγορα θα καταλάβουν ότι τους "πούλησε" το κράτος, το οποίο άλλοτε τους ευνοούσε. Δεν έχουν περιθώρια να κάνουν τίποτε άλλο.

Στο νομικό επίπεδο δεν μπορούν να στραφούν εναντίον κανενός. Ταυτισμένοι με το κράτος επέλεξαν να είναι, γιατί έτσι τους συνέφερε κάποτε. Σήμερα αυτή η ταύτιση μπορεί να είναι καταστροφική γι' αυτούς. Δεν τους χρωστάει τίποτε το κράτος, γιατί δεν τους πήρε τίποτε που να τους ανήκει. Το ταμείο τους στην κυριολεξία είναι άδειο και οι όποιες αμοιβές ή συντάξεις τους δίνονται συνδέονται άμεσα με την πορεία του κράτους. Αν το κράτος φτωχύνει, θα φτωχύνουν κι αυτοί. Απλά πράγματα.

Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι δεν τους χρωστάει τίποτε απολύτως. Αυτά συμφωνήσανε. Να μοιράζονται μεταξύ τους κοινά έσοδα. Όταν έχει το κράτος, τους δίνει και όταν δεν έχει, δεν μπορεί κανένας να το υποχρεώσει για τίποτε. Αυτοί επέλεξαν να μην τους χρωστάει, για να ταυτιστούν μαζί του. Ας ψάξουν να βρουν όλοι αυτοί σε τι οικονομική κατάσταση είναι το κράτος. Να βρουν τι ακριβώς έχει στη διάθεσή του το κράτος και τι χρωστάει δεξιά κι αριστερά. Νέα δάνεια παίρνει, για να ξεπληρώσει προηγούμενα δάνεια. Σαν κάτι κακομοίρηδες, που με τη μία πιστωτική κάρτα πληρώνουν τις δόσεις της άλλης. Αυτός είναι ο "εργοδότης-πατέρας" τους. Ας το ψάξουν και εκεί θα καταλάβουν ότι δεν απέχουν πολύ από το να γίνουν "Σέρβοι", οι οποίοι θα προσπαθούν να επιβιώσουν με λίγα ευρώ σε μια κατεστραμμένη και πληθωριστική οικονομία.

Όλους αυτούς τους συμφέρει να μπούνε σε ένα πανίσχυρο ταμείο εργαζομένων. Ένα ταμείο, που πάντα θα έχει χρήματα και θα είναι παντελώς ανεξάρτητο από την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κράτος. Το αναξιόπιστο και υπερχρεωμένο κράτος των Μητσοτάκηδων. Από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι του δημοσίου θα μπουν στο ταμείο των εργαζομένων, θα πρέπει και ο εργοδότης τους να μπει ανάμεσα στους εργοδότες. Όπως όλοι οι εργοδότες είναι υποχρεωμένοι να καταβάλουν τα ασφάλιστρα των εργαζομένων τους στο ταμείο τους, έτσι πρέπει να υποχρεωθεί και το κράτος να καταβάλει τα δικά του. Ό,τι προβλέπεται για τον κάθε ιδιώτη. Τίποτε παραπάνω τίποτε παρακάτω.

Σ' ό,τι αφορά τους άλλους τύπους εργαζομένων κάποιων άλλων ταμείων και εκεί τα πράγματα είναι εύκολα. Κάποια ταμεία τύπου ΤΑΠ-ΟΤΕ μπορεί να διαμαρτυρηθούν και μάλιστα έντονα, τώρα μάλιστα που θεωρούν ότι επέλυσαν τα προβλήματα βιωσιμότητάς τους. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική και δυστυχώς γι' αυτούς μπορεί να είναι τραγική. Ειδικά γι' αυτούς του ΤΑΠ-ΟΤΕ και χάρη θα τους κάνει το ΙΚΑ, αν τους εντάξει στις τάξεις των ασφαλισμένων του και δεν τους πετάξει στο δρόμο.

Γιατί είμαστε τόσο σκληροί μ' αυτούς; Γιατί αυτοί στην πραγματικότητα είναι ο απόλυτος ορισμός της άθλιας πολιτικής που ακολούθησε ο δημόσιος τομέας τις προηγούμενες δεκαετίες. Από τον ΟΤΕ ξεκίνησαν όλα. Από εκεί ξεκίνησε η διαπλοκή και η διαφθορά του δημοσίου. Αυτός ήταν βασικός "χρηματοδότης" της διαπλοκής, που διέλυσε τα πάντα. Ο απόλυτος ορισμός της συνδικαλιστικής αθλιότητας του δημοσίου.

Όλα αυτά ξεκίνησαν από την απληστία που διέκρινε τους συνδικαλιστές του. Αυτούς, που αντιλαμβάνονταν τη δημόσια επιχείρηση σαν συντεχνιακή τους επιχείρηση. Αυτούς, που έβλεπαν χρήμα στα ταμεία της δημόσιας επιχείρησης στην οποία εργάζονταν και νόμιζαν ότι ήταν δικά τους. Άπλωναν τα χέρια τους και έπαιρναν ό,τι ήθελαν. Όλοι αυτοί λοιπόν, αφού έφαγαν και ήπιαν εις βάρος του ελληνικού λαού, που ήταν ιδιοκτήτης της επιχείρησης και άρα και των κερδών της, στη συνέχεια τον "πρόδωσαν" και του έκλεψαν μέρος της επιχείρησής του. Τους διορίσαμε στην επιχείρησή μας και αφού μας λεηλάτησαν και την κατέστρεψαν, τους δώσαμε και ένα μέρος της για "προίκα".

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Η μεγαλύτερη διαφθορά στις ΔΕΚΟ το κρίσιμο διάστημα των ιδιωτικοποιήσεων παρουσιάστηκε στον ΟΤΕ. Οι εθνικοί μας προμηθευτές από αυτόν ξεκίνησαν. Η μέθοδος του ΟΤΕ έγινε το πρότυπο για όλους τους αρχικά προμηθευτές και στη συνέχεια ιδιοκτήτες των πρώην ΔΕΚΟ. Από τις υποχρεωτικές και κολοσσιαίες διαφημιστικές καμπάνιες έτρωγαν όλοι όσοι προπαγάνδιζαν τις ιδιωτικοποιήσεις και έκαναν πλύση εγκεφάλου στον λαό.

Σ' αυτήν την αθλιότητα οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ δεν αντιστάθηκαν. Δεν αντιστάθηκαν και μάλιστα τη στιγμή που απολάμβαναν προνόμια, τα οποία άλλοι εργαζόμενοι ούτε καν διανοούνταν. Όλοι αυτοί στην κρίσιμη περίοδο πρόδωσαν τον ελληνικό λαό. Όχι μόνον έτρωγαν και έπιναν εις βάρος του κορόιδου, μοιραζόμενοι χρήματα από τα δημόσια κέρδη του ΟΤΕ, αλλά άρχισαν και να διαφθείρονται. Όχι μόνον δεν εργάζονταν όπως όφειλαν, ως καλοπληρωμένοι υπάλληλοι, αλλά πλούτιζαν εις βάρος της επιχείρησης, εξυπηρετώντας τους διαπλεκόμενους. Όχι μόνον δεν υπερασπίστηκαν τη δημόσια επιχείρηση, αλλά την έσπρωξαν στα χέρια των διαπλεκομένων όσο πιο πολύ μπορούσαν.

Όταν στη συνέχεια αυτή έπρεπε να παραδοθεί πλέον στους ιδιώτες, δεν σταμάτησαν την αρπαγή. Δεν τους έφτανε που πλούτισαν από τη διαφθορά, ανησυχούσαν και για τα ασφαλιστικά τους προνόμια. Το αποτέλεσμα; Η διατήρηση του ειδικού ασφαλιστικού τους ταμείου. Αυτό ήταν το τελευταίο "δωράκι" της διαπλοκής προς τους συνεργάτες της. Ενώ λόγω της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας έπρεπε υποχρεωτικά και δια νόμου οι εργαζόμενοί της να πάνε στο ΙΚΑ, αυτοί διατήρησαν το ταμείο τους. Ενώ βάση νόμου έπρεπε το ΙΚΑ να διεκδικήσει το μέρος εκείνο του ΟΤΕ, το οποίο θα εγγυούνταν τα αποθεματικά του πρώην ταμείου του ΟΤΕ, τη διεκδίκηση την έκανε το ίδιο το ταμείο. Τώρα είναι άνετοι. Οι πρώην υπάλληλοι του ΟΤΕ έγιναν μεγαλομέτοχοί του. Πήραν το παράνομο χαρτζιλίκι τους ως εργαζόμενοι και διατήρησαν και τα συνταξιοδοτικά τους προνόμια.

Αυτό είναι παράνομο και αυτό το πρόβλημα μπορεί να το λύσει μόνο το ΙΚΑ. Το ΙΚΑ μπορεί να καταγγείλει τον ιδιώτη πλέον ΟΤΕ για εισφοροδιαφυγή. Είναι υποχρεωμένος από τον νόμο ως εργοδότης εργαζομένων να καταβάλει τα ασφάλιστρά τους στο ΙΚΑ. Από τη στιγμή που διέθετε δικό του ξεχωριστό ταμείο, σε εποχές όπου το ιδιοκτησιακό καθεστώς ήταν ιδιόμορφο και επέτρεπε διαφοροποιήσεις, είναι υποχρεωμένος να του παραδώσει όλα τα περιουσιακά του στοιχεία. Από εκεί και πέρα είναι θέμα του ΙΚΑ το ποια συνταξιοδοτικά προνόμια θα εξακολουθήσει να τους προσφέρει. Από τις αναλογιστικές μελέτες και με βάση τα αποθεματικά του ταμείου θα πάρουν αυτά τα οποία δικαιούνται. Ας πρόσεχαν, όταν εμφανίζονταν ως "φαν" της ιδιωτικοποίησης. Αυτοί οι οποίοι παρίσταναν τους επιχειρηματίες, εξαιτίας μιας κρατικής θέσης.

Τα ανάλογα μπορούν να συμβούν και με τα υπόλοιπα "ευγενή" ταμεία. Θέλουν οι δημοσιογράφοι ανεξάρτητο ταμείο; Να το πληρώνουν μόνοι τους. Γιατί ένα μεγάλο μέρος από τα δικά τους ασφάλιστρα να το πληρώνουν οι υπόλοιποι ασφαλισμένοι; Παράνομο είναι το "αγγελιόσημο". Καταστρατηγείται το Σύνταγμα εξαιτίας του. Για ποια ισονομία και ισοπολιτεία μπορούμε να μιλάμε, όταν άλλοι εργαζόμενοι πληρώνουν μόνοι τους τα ασφάλιστρά τους και άλλοι τα φορτώνουν στο κοινωνικό σύνολο;

Το ίδιο παράνομα και για τους ίδιους λόγους είναι όλα τα "βοηθήματα" όλων των "ευγενών" ταμείων. Όλα αυτά λύνονται στα δικαστήρια πολύ εύκολα. Το ΙΚΑ, ως ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός φορέας της χώρας, όλα αυτά μπορεί να τα καταγγείλει. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα ταμεία δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς "βοηθήματα". Δεν έχουν τα χρήματα να το κάνουν. Δεν μπορούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Αναγκαστικά οι ασφαλισμένοι του θα πρέπει να αναζητήσουν ισχυρή ασφαλιστική "στέγη" και τέτοια είναι μόνο το ΙΚΑ.

 Η εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος θα φέρει την εξυγίανση της οικονομίας και της αγοράς.

Από τη στιγμή που θα ενοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, θα υπάρξουν αλυσιδωτές εξελίξεις, οι οποίες θα ευνοούν σε κάθε περίπτωση την ελληνική κοινωνία. Όλο το μυστικό είναι η ένταξη των δημοσίων υπαλλήλων στο ταμείο των εργαζομένων. Γιατί; Γιατί, πρώτον θα πάψουν να ταυτίζονται με το κράτος και άρα θα αντιδρούν όταν το κράτος θα απλώνει τα χέρια του στο ταμείο τους. Ταυτόχρονα θα αγωνιούν για την πορεία της οικονομίας, όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Δεύτερον, γιατί θα χάσει το κομματικό κράτος τη δυνατότητα να είναι "καλός" εργοδότης, για να δημιουργεί συνενόχους επαγγελματίες οπαδούς.

Δημιουργούνται δηλαδή ασφαλιστικές "δικλείδες", οι οποίες προστατεύουν τους εργαζόμενους στο σύνολό τους. Θα γνωρίζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι τα "δωράκια" του κράτους δεν θα τους ευνοούν ως εργαζόμενους, εφόσον καταστρέφουν την οικονομία. Θα γνωρίζουν ότι πολλαπλασιάζουν τα κόστη λειτουργίας του και άρα απειλούν τα εισοδήματά τους. Δεν θα δέχονται να βάζουν "δώρα" στη μία "τσέπη" και να τους τα παίρνουν πολλαπλάσια από την άλλη. Αυτό το οποίο γίνεται σήμερα. Τους δίνουν αυξήσεις και πριν προλάβουν να τις πάρουν, έχει ακριβύνει το σούπερ μάρκετ παραπάνω απ' όσα πήραν. Κάθε φορά που παίρνουν αύξηση, αγοράζουν τα ίδια ακριβώς προϊόντα ακριβότερα.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο συμφερόντων'α αλλάξει και το σύνολο της μισθολογικής πολιτικής του κράτους. Δεν θα μπορεί να επαναλάβει τις αυθαιρεσίες του παρελθόντος. Δεν θα μπορεί να δίνει αυθαίρετες συντάξεις, όπως έκανε μέχρι τώρα, επειδή κάποιοι ήθελαν να κερδίζουν εκλογές. Από τη στιγμή που καταβάλει εισφορές σε ένα ταμείο, το οποίο λειτουργεί με τη δική του "λογική", οι συντάξεις θα προκύπτουν από αυτές τις εισφορές.

Αυτό που βάζεις, αυτό παίρνεις. Ακόμα όμως και να έχει τη θέληση να βάλει "κάτι" παραπάνω για να ευνοήσει, θα είναι δύσκολο για το ίδιο να το δικαιολογήσει. Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως ο πιο βλάκας των εργοδοτών. Δεν είναι δυνατόν οι δικοί του εργαζόμενοι να είναι οι πιο "ακριβοί" στη χώρα. Οι "ακριβοί" μέχρι ηλιθιότητας. Τα πάντα έχουν όρια και όταν υπάρχει "ορατότητα", αυτά τα όρια είναι περιορισμένα.

Το κοινό ασφαλιστικό ταμείο λοιπόν είναι θέμα χρόνου να οδηγήσει σε ένα νέο κοινωνικό "συμβόλαιο". Το σημαντικότερο ίσως από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Τι είδους "συμβόλαιο" μπορεί να είναι αυτό; Το "συμβόλαιο" μεταξύ των Ελλήνων εργοδοτών και των Ελλήνων εργαζομένων. Είναι ευκαιρία να δημιουργήσουμε αυτό το οποίο είναι απαραίτητο "εργαλείο" για την οικονομία και πάντα έλειπε από την ελληνική πραγματικότητα, γιατί δεν συνέφερε την εξουσία. Να δημιουργήσουμε το "μέτρο" της. Τον εθνικό μισθό.

Τι είναι αυτός ο μισθός; Αυτό το οποίο αντιπροσωπεύει σήμερα υποτίθεται η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Η δήθεν σύμβαση, εφόσον αφορά τους φουκαράδες και κανέναν άλλο. Μια σύμβαση, η οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε κανένα επίπεδο, εφόσον οι "προνομιούχοι" της απασχόλησης πληρώνονται ο καθένας με τον "τρόπο" του. Όπως μπορεί και όσο μετράει ο "εκβιασμός" του. Ο εθνικός μισθός στον οποίο αναφερόμαστε εμείς είναι το "μέτρο" της ελληνικής οικονομίας. Ένα "μέτρο", το οποίο αναγκαστικά θα πρέπει να αφορά τους πάντες και τα πάντα μέσα στην οικονομία.

Σ' ό,τι αφορά τους μισθούς, αυτό θα είναι το "μέτρο" που θα αφορά όλους τους εργαζόμενους. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Από τον πρωθυπουργό της χώρας μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο. Όλοι οι μισθοί θα υπολογίζονται με βάση αυτό το "μέτρο". Δεν θα υπάρχουν κάθε χρόνο ξεχωριστές διαπραγματεύσεις του κάθε κλάδου εργαζομένων και της κάθε συντεχνίας. Αυτές θα γίνουν μία φορά και θα ισχύουν άπαξ. Εκεί θα γίνει η μοναδική μάχη και εκεί θα αποφασιστούν τα πάντα.

Η βάση των μισθών θα είναι το "μέτρο" και όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι θα αποδείξουν ότι "δικαιούνται" παραπάνω, θα αμείβονται με πολλαπλάσια αυτού του "μέτρου". Ο Πρωθυπουργός με το δικό του πολλαπλάσιο, ο δικαστής με το δικό του πολλαπλάσιο, ο διευθυντής του δημοσίου με το αντίστοιχο κλπ.. Όλα αυτά θα αποφασιστούν άπαξ. Από εκεί και πέρα κανένας ειδικός συνδικαλισμός δεν θα επιτρέπεται. Θα υπάρχει ο βασικός συνδικαλισμός των εργαζομένων. Αυτός ο συνδικαλισμός θα βγάζει το ετήσιο "μέτρο" και όλοι οι εργαζόμενοι απλά θα κάνουν τον πολλαπλασιασμό που τους αφορά. 1 προς 1, 1 προς 1,2, 1 προς 3 κλπ..

Αυτό θα φέρει τις επιθυμητές εξελίξεις και θα εξυγιάνει τα πάντα. Γιατί; Γιατί πρώτον θα εξαλειφθεί ο μεγαλύτερος καρκίνος της εργατικής τάξης. Ο συνδικαλισμός των δημοσίων υπαλλήλων και των επιμέρους κλάδων του δημοσίου. Θα απαλλαγεί η ελληνική κοινωνία από τα σημερινά "κοπρόσκυλα", που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και παριστάνουν τους επαγγελματίες "εργατοπατέρες".

Εξελίξεις όμως θα υπάρχουν και στο σύνολο της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού. Θα αναγκαστεί ο μηχανισμός αυτός να εκλογικευτεί. Σήμερα είναι παράλογος, γιατί θέλει να ευνοεί. Προσλαμβάνει κλητήρες και συνταξιοδοτεί διευθυντές. Η μονιμότητα του δίνει αυτό το δικαίωμα και αυτό στρεβλώνει την πραγματικότητα και απειλεί το σύνολο της οικονομίας.

Από τη στιγμή που θα υπάρχει "μέτρο" στην οικονομία, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η πρακτική και αναγκαστικά θα "παρασύρει" και το δημόσιο. Αναγκαστικά θα πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα και το δημόσιο ν' αλλάξει την τακτική του. Θα προσλαμβάνει κοινούς εργαζόμενους και θα τους πληρώνει με τον "μέτρο" που αντιστοιχεί. Θα προσλαμβάνει διευθυντές και θα τους πληρώνει και πάλι με το αντίστοιχο "μέτρο". Αναγκαστικά θα πρέπει να το κάνει αυτό, γιατί πρέπει να καταβάλει τις εισφορές τους στο ταμείο. Εισφορές, οι οποίες θα είναι ανάλογες με τους μισθούς που δίνει.

Τι εισφορές θα καταβάλει σήμερα για έναν πρωτοδιοριζόμενο κλητήρα, όταν θέλει να τον συνταξιοδοτήσει ως διευθυντή; Για τον κλητήρα θα πρέπει να καταβάλει εισφορές κλητήρα και άρα να του δώσει σύνταξη κλητήρα. Για τον διευθυντή μπορεί να καταβάλει εισφορές διευθυντή, για να του δώσει σύνταξη διευθυντή. Αυτή είναι η λογική του ασφαλιστικού ταμείου. Απλά είναι τα πράγματα. Θα πρέπει το δημόσιο να δημιουργήσει "τάξεις" ανάμεσα στους εργαζόμενούς του. Ανεξάρτητες "τάξεις", οι οποίες θα έχουν μεταξύ τους "στεγανότητα". "Τάξεις", οι οποίες δεν θα μπορούν να διαπερνούνται από τους υπαλλήλους με μόνο εφόδιο τον χρόνο υπηρεσίας.

"Τάξεις", οι οποίες θα διαχωρίζονται με κριτήρια προσόντων, εμπειρίας, κλπ.. "Τάξεις" απλών εργαζομένων, "τάξεις" προϊσταμένων και "τάξεις" διευθυντών. Οπλίτες, υπαξιωματικοί και αξιωματικοί. Αυτό, που έτσι κι αλλιώς το κάνει και σήμερα, αλλά που επίτηδες το κάνει με λάθος τρόπο. Από εκεί και πέρα το αν αυτοί θα δικαιούνται να πληρώνονται διαφορετικούς μισθούς, αυτο είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο απαιτεί άλλη λογική και άλλη συζήτηση. Αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει εδώ είναι να εκλογικευτεί η κρατική λειτουργία. Από τη στιγμή που δεν μπόρεσε το κράτος να το κάνει μόνο του, θα αναγκαστεί να το κάνει εξαιτίας του ασφαλιστικού συστήματος.

Αυτό το "μέτρο" πρέπει να προστατευτεί από όλους τους εργαζόμενους, γιατί μόνον με αυτό μπορούν να προστατευτούν οι εργαζόμενοι μέσα στην αγορά. Το "μέτρο" θα τους σώσει. Γιατί; Γιατί με βάση το "μέτρο" μπορεί να ελέγχεται η ακρίβεια στην αγορά. Μπορεί να ελέγχεται η αισχροκέρδεια. Μπορεί το "μέτρο" να μετράει κόστη και άρα να μετράει τις τελικές τιμές των προϊόντων. Σήμερα κυριαρχεί το χάος, γιατί κανένας δεν μπορεί να μετρήσει τίποτε. Ανεβαίνει μερικά λεπτά το πετρέλαιο και ο άλλος το θεωρεί δικαιολογία, για να διπλασιάσει την τιμή από το σουβλάκι. Χιονίζει και οι πατάτες φτάνουν από το Νευροκόπι στην τριπλάσια τιμή.

Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν υπάρχει "μέτρο". Οι άθλιοι κερδοσκόποι βρίσκουν το χάος και κάνουν ό,τι θέλουν. Ο καθένας κινείται σαν να βρίσκεται σε διαφορετική χώρα με διαφορετική οικονομία. Στην ίδια χώρα κάποιοι σερβίρουν καφέ σαν να βρίσκονται στο κέντρο του Σανς Ελιζέ και κάποιοι άλλοι είναι αναγκασμένοι να σερβίρουν καφέ σε πελάτες οικονομικού επιπέδου Μπαγκλαντές. Στην ίδια χώρα κάποιοι πουλάνε την πατάτα σαν "εξωτικό" φρούτο και κάποιοι άλλοι πρέπει να την πάρουν για να επιβιώσουν.

Αυτή είναι η "χαρά" των εμπόρων και των κερδοσκόπων. Η δυνατότητα να επιλέγουν τους πελάτες τους και να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους μεταξύ τους. Αυτούς ευνοεί το χάος στη μισθολογική πολιτική της χώρας. Ο καθένας ψάχνει τη δική του πελατεία και τον δικό του "λαό". Βρίσκουν εργαζόμενους, που μπορούν να πληρώσουν την αισχροκέρδειά τους και δεν τους ενδιαφέρει αν κάποιοι άλλοι —επίσης εργαζόμενοι— θα πεινάσουν εξαιτίας της. Από τη στιγμή που ο καθένας εκτιμάει με διαφορετικά κριτήρια τον μισθό του, οι έμποροι "αλωνίζουν", χρησιμοποιώντας κι αυτοί τα δικά τους αυθαίρετα κριτήρια. Όταν νομίζεις ότι "δικαιούσαι", πρέπει ν' αναγνωρίζεις και στον άλλο το ίδιο δικαίωμα. Αυτή είναι η παγίδα στην οποία έχει πέσει ο κόσμος των εργαζομένων. Ο φτωχός πλέον στο σύνολό του κόσμος των εργαζομένων.

Το ΙΚΑ είναι το "κλειδί" της επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος.

Θεωρούμε ως βάση επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος το υπάρχον ΙΚΑ και δεν μιλάμε για την ίδρυση νέου ταμείου, γιατί υπάρχει ένας πολύ σημαντικός λόγος. Ο λόγος είναι ότι μόνον το ΙΚΑ και τα δικά του νομικά δικαιώματα μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος. Η λεηλασία του ΙΚΑ από το κράτος είναι το "κλειδί" στην επίλυση του ασφαλιστικού ζητήματος.

Η καταγεγραμμένη λεηλασία, που έχει υποστεί από το κράτος και η οποία είναι πολύ εύκολο ν' αποδειχθεί. Μόνον το ΙΚΑ μπορεί να διεκδικήσει κεφάλαιο από το κράτος και άρα να κουβαλήσει στην "πλάτη" του τα υπόλοιπα ταμεία. Αν δημιουργηθεί νέος ασφαλιστικός φορέας, δεν θα έχει κανένα δικαίωμα σε τίποτε. Θα μεταφερθούν λογιστικά κάποια κεφάλαια και κάποια χρέη και στην ουσία θα ξεκινήσει από το μηδέν. Θα περιμένει από το κράτος, που είναι ο μεγαλύτερος κλέφτης, να το χρηματοδοτήσει.

Όπως φαντάζεται ο αναγνώστης, με ένα ΙΚΑ των εκατομμυρίων ασφαλισμένων Ελλήνων και εμπλουτισμένο με το δυναμικό των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσιογράφων και των δικηγόρων, δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Το κράτος θα "συρθεί" στην κυριολεξία στα δικαστήρια. Θα πρέπει να εξηγήσει τις λεπτομέρειες όλων των ιδιωτικοποιήσεων και αυτό σημαίνει ότι πολλοί θ' αρχίσουν να σκέφτονται ακόμα και να εγκαταλείψουν τη χώρα. Να την εγκαταλείψουν πολύ πριν το σκεφτούν εκείνοι, τους οποίους τους είχαν "καταδικάσει" με εξορία και ήταν οι εργαζόμενοι.

Αυτό το ΙΚΑ θα ξεκινήσει τον αγώνα για τη διεκδίκηση του κεφαλαίου, το οποίο ιδιωτικοποίησε παρανόμως το κράτος. Παρανόμως, γιατί χρωστούσε στο ΙΚΑ δισεκατομμύρια ευρώ. Χρωστούσε στην πραγματικότητα τα χρήματα, που του επέτρεψαν να δημιουργήσει το πανάκριβο κεφάλαιο, το οποίο ξεπούλησε.

  

Πώς θα λειτουργεί;

Όπως λειτουργούν όλα τα μεγάλα ιδιωτικά ιδρύματα στον κόσμο. Υπάρχει διεθνώς μεγάλη εμπειρία σ' αυτού του είδους τη διοίκηση απρόσωπων κερδοσκοπικών ή μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Υπάρχουν άνθρωποι και ολόκληρες επιχειρήσεις εξειδικευμένες σ' αυτού του είδους τη διοίκηση. Δεν χρειαζόμαστε το Know How των κομμάτων των Μητσοτάκηδων. Δεν χρειαζόμαστε τον κάθε αποτυχημένο πολιτευτή του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος για να το διοικήσει. Δεν χρειαζόμαστε τους "ταμίες" των κομμάτων για να το σώσουν.

Μπορεί δηλαδή το ΙΚΑ του μέλλοντος να έχει μια διοίκηση, όπως έχουν όλα τα ιδιωτικά ιδρύματα, τα οποία διαχειρίζονται τεράστιες ιδιωτικές περιουσίες. Αυτές οι διοικήσεις τους να ελέγχονται με βάση τα οικονομικά τους αποτελέσματα και όχι με βάση τις κομματικές τους προτιμήσεις. Να μην μπορεί το κάθε κόμμα, όταν θα γίνεται κυβέρνηση, να βάζει τα δικά του κουτορνίθια να τη διοικούν, για να εξυπηρετούνται τα κομματικά συμφέροντα των κομματαρχών. Να ελέγχεται η διοίκηση για τις επενδύσεις της και για τη διαχείρισή της με καθαρά οικονομικούς όρους.

Ως ιδιωτική περιουσία των εργαζομένων να εισφέρει στα έσοδα του κράτους με τους ίδιους όρους και για τους ίδιους λόγους που εισφέρουν όλοι οι υπόλοιποι φορολογούμενοι ιδιώτες. Όσα αποδίδει στο κράτος η τεράστια ιδιωτική περιουσία του ιδιώτη Λάτση, να αποδίδει στο κράτος και η ιδιωτική περιουσία των εκατομμυρίων ιδιωτών εργαζομένων. Τίποτε παραπάνω τίποτε λιγότερο.

Από εκεί και πέρα, όπου θα μπορεί να δραστηριοποιείται μια ιδιωτική εταιρεία, αναζητώντας το κέρδος, να μπορεί να δραστηριοποιείται κι αυτή. Από τη στιγμή που θα δημοσιεύει ισολογισμούς και θα πληρώνει φόρους στο κράτος, θα πρέπει να είναι ελεύθερη στην επιχειρηματική της δραστηριότητα. Γιατί ο Λάτσης να έχει το δικαίωμα να συστήνει τράπεζα και όχι το ΙΚΑ; Γιατί ο Μπόμπολας να μπορεί να γίνεται μεγαλοκατασκευαστής δημοσίων έργων και όχι το ΙΚΑ; Γιατί ο Βαρδινογιάννης να έχει διυλιστήρια και όχι το ΙΚΑ; Γιατί ο Αγούδημος να μπορεί να "χτίζει" στόλους και όχι το ΙΚΑ;

Ο μόνος περιορισμός μιας τέτοιας κολοσσιαίας επιχείρησης θα έχει να κάνει μόνον με τη λειτουργία της δημοκρατίας. Μπορεί να δραστηριοποιείται σε όλους τους τομείς εκτός από εκείνους οι οποίοι επηρεάζουν την πολιτική. Εκτός από εκείνους τους τομείς οι οποίοι θα μπορούσαν να μετατρέψουν τις διοικήσεις του ταμείου σε πολιτικούς παράγοντες. Τομείς όπως τα ΜΜΕ.

Η διοίκηση ενός τέτοιου ταμείου θα πρέπει να είναι απόλυτα αφανής. Να είναι μια διοίκηση καθαρά τεχνοκρατών. Δεν θα είναι διοίκηση επωνύμων, γιατί δεν θα απευθύνεται στον κόσμο. Δεν θα αφήνεται να επηρεάσει τον κόσμο. Υπάλληλοι του κόσμου είναι και όχι αφεντικά του. Υπόλογη στον κόσμο θα είναι. Θα ελέγχεται με βάση τους αντιμονοπωλιακούς νόμους και δεν θα της επιτρέπεται να εκμεταλλεύεται την ισχύ της έναντι άλλων ιδιωτικών ή των δημοσίων συμφερόντων.

Το πλεονέκτημα του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος.

Εδώ υπάρχει μια ειρωνεία. Η ειρωνεία με το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα είναι η εξής: Τη δυνατότητα —υπό τις δεδομένες συνθήκες της Νέας Τάξης— του να σωθεί πολύ εύκολα, τη χρωστά στο γεγονός ότι η Ελλάδα είναι "Μπανανία". Τα ανεπτυγμένα κράτη έχουν μεγαλύτερα προβλήματα. Προβλήματα, τα οποία απαιτούν ριζικές και αντινεοταξικές πολιτικές, προκειμένου να επιλυθούν. Αυτά τα κράτη "πληρώνουν" τη σοβαρότητά τους μέσα στην αθλιότητα της Νέας Τάξης.

Η Γερμανία, για παράδειγμα, είναι ένα σοβαρό κράτος με σοβαρή οικονομία. Το ασφαλιστικό της σύστημα έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό όμως είναι πρόβλημα σήμερα και όχι πλεονέκτημα. Γιατί; Γιατί αυτό το ασφαλιστικό σύστημα, μέσα σε ένα οργανωμένο κράτος με οργανωμένη οικονομία με μια ισχυρή εργατική τάξη, λειτουργούσε ως τυπικό ασφαλιστικό σύστημα. Είχε προσανατολισμό καθαρά "ανταποδοτικό".

Αυτό σημαίνει το εξής απλό. Έχοντας η γερμανική οικονομία μεγάλη παραγωγική ικανότητα, το ασφαλιστικό της σύστημα λειτουργούσε ως τέτοιο. Δεν αναγκαζόταν να επενδύει το ίδιο, προκειμένου να διεκδικεί κέρδη από την αγωνία για επιβίωση. Δεν λεηλατούνταν από το κράτος. Ταυτόχρονα, έχοντας απέναντι του ισχυρή εργατική τάξη, προσπαθούσε να εισπράξει τα ελάχιστα δυνατά και να αποδώσει τα περισσότερα δυνατά. Στηριζόταν σε εισφορές εκατομμυρίων εργαζομένων και μπορούσε να κάνει παροχές σε εκατομμύρια εργαζομένων.

Σήμερα αυτό το δίκαιο και ισχυρό σύστημα έχει πρόβλημα. Γιατί; Γιατί η Νέα Τάξη διέλυσε τη γερμανική παραγωγή. Πάνω από έξι εκατομμύρια άνεργους έχει η Γερμανία. Όλοι αυτοί όμως πρέπει να επιβιώσουν και η επιβίωσή τους περνάει μέσα από το ασφαλιστικό τους σύστημα. Το σύστημα όμως, το οποίο στηρίζεται στις εισφορές των εργαζομένων, σε μια τέτοια κατάσταση αρχίζει και έχει πρόβλημα. Έχει μειωμένα έσοδα και τα έξοδα διαρκώς αυξάνονται. Καθημερινά φτωχαίνει και δεν έχει άλλους πόρους πέρα από τις εισφορές. Δεν έχει κεφάλαιο, ώστε να συμπληρώνει τα έσοδά του από κέρδη. Δεν έχει "συνέταιρο" το κράτος, για να διεκδικεί χρέη.

Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα λειτουργούσε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Έπαιρνε από τους εργαζόμενους τα περισσότερα δυνατά και τους απέδιδε τα ελάχιστα δυνατά. Γιατί; Γιατί το κράτος, που το διαχειριζόταν, ήθελε χρήμα. Πολύ χρήμα. Γιατί; Για να το επενδύσει και να γίνει το ίδιο κεφαλαιοκράτης. Για να μπορεί να γίνει εργοδότης και να εξυπηρετεί τους κομματάρχες και τους οπαδούς τους. Το λεηλατούσε και επένδυε. Άσχετα όμως για τους λόγους που το έκανε, επένδυε. Χρεωνόταν στο ταμείο και επένδυε. Με αυτά τα χρήματα κατόρθωσε και έφτιαξε μια ΔΕΗ, έναν ΟΤΕ, τα ΕΛΠΕ κλπ.. Κολοσσιαίες επιχειρήσεις με τεράστια κερδοφορία.

Αυτά τα χρέη του κράτους τώρα θα σώσουν το ταμείο. Γιατί; Γιατί μπορεί να διεκδικήσει τις επενδύσεις του κράτους. Το σύνολο δηλαδή της αθλιότητας του κράτους μπορεί σήμερα να σώσει τους Έλληνες εργαζόμενους. Μπορεί το ταμείο τους να λειτουργεί, χωρίς να συνδέεται αποκλειστικά από τις εισφορές. Μπορεί να έχει παράλληλους πόρους. Πόρους, τους οποίους δεν τους έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία σοβαρών κρατών. Έστω και για λάθος λόγους το κράτος μας έκανε οικονομία και επένδυε. Μας έκανε νοικοκύρηδες. Μας μεγάλωσε το μερίδιό μας στην πατρίδα μας. Ένα μερίδιο, που δεν το έχουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι ή οι Βρετανοί εργαζόμενοι στις πατρίδες τους.

Με τέτοια περιουσία ο ελληνικός λαός θα "βιδωθεί" στην κυριολεξία στην πατρίδα του. Θα είναι έτοιμος να πολεμήσει τον οποιονδήποτε απειλήσει αυτήν την περιουσία. Πιο φανατικά από το οποιοδήποτε έπος του σαράντα. Το έπος των φτωχών πατέρων μας, οι οποίοι πολεμούσαν από πατριωτισμό και μόνον. Σήμερα ο ελληνικός λαός μπορεί να πολεμάει ως πραγματικός ιδιοκτήτης της πατρίδας του.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που μιλάμε για ειρωνία; Οι άθλιοι που μας κυβερνούν, όταν υπήρχε κλειστή εθνική πολιτική, μας έβαζαν να προχωράμε προς τα εμπρός με την "πλάτη". Με την αλλαγή του παγκόσμιου σχεδιασμού άλλαξε ο κόσμος και όχι εμείς. Ήρθε το εμπρός πίσω και βρεθήκαμε να βλέπουμε "μπροστά", χωρίς να το καταλάβουμε. Βρεθήκαμε σε πλεονεκτικότερη θέση από πολλά άλλα σοβαρότερα και ισχυρότερα κράτη.

Η πορεία προς τη λύση του προβλήματος.

Από τη στιγμή που έχουμε μια εικόνα του τι ακριβώς επιθυμούμε ως εργαζόμενοι πολίτες και ως ασφαλισμένοι, ευνόητο είναι ότι θα πρέπει να οργανώσουμε τη μεθόδευσή του. Το πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση είναι να στοχοποιήσουμε αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα. Τους "εύκολους" στον εντοπισμό τους. Αυτό πρέπει να το κάνουμε όχι μόνον για λόγους εκδίκησης, αλλά γιατί από αυτό προκύπτουν νομικά όπλα, τα οποία μπορούν να υποβοηθήσουν τη λύση του προβλήματος.

Από τη στιγμή λοιπόν που γνωρίζουμε από πότε, από πού και από ποιους δημιουργήθηκε το πρόβλημα, είναι εύκολα τα πράγματα. Το πρόβλημα ξεκίνησε από την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και άρα από τις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Σ' αυτό το πρόβλημα συμμετείχαν ανώτατα στελέχη, οι συνδικαλιστές των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων και οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, οι οποίοι έλεγχαν τις αντιδράσεις του λαού στο σύνολό του.

Αυτό το οποίο πρέπει να γίνει είναι το εξής απλό. Να κληθούν όλοι αυτοί από τους Εισαγγελείς και να διερευνηθεί ο ρόλος τους στην περίοδο κατά την οποία έπαιζαν διαχειριστικό ή παραγοντικό ρόλο. Ανώτατα στελέχη του τότε κρατικού ΟΤΕ ή της ΔΕΗ, που έπαιζαν ρόλο στις προμήθειες, στη δρομολόγηση των ιδιωτικοποιήσεων κλπ.. Συνδικαλιστές, που "εξέφραζαν" τους εργαζόμενους των συγκεκριμένων επιχειρήσεων. Συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, που μετέφεραν την "προπαγάνδα" των κλεφτών στις τάξεις των εργαζομένων και στήριζαν τις εγκληματικές πολιτικές των προδοτικών κυβερνήσεων. Να ερευνηθεί το "πόθεν έσχες" τους.

Όποιος από αυτούς βρεθεί με παράνομη περιουσία στην κατοχή του, να τη στερηθεί και να χάσει το σύνολο των συνταξιοδοτικών ή εργασιακών δικαιωμάτων του. Να δημευτεί η περιουσία του στο σύνολό της. Να διαγραφεί από τα μητρώα του ασφαλιστικού του ταμείου αν είναι συνταξιούχος και να απολυθεί από τη θέση του, αν εξακολουθεί να ανήκει στις τάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Να πάει φυλακή. Να πάει φυλακή για την ασφάλειά του, γιατί, αν αντιληφθεί ο κόσμος τι έχει κάνει εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, θα έχει την τύχη ενός Δουρή ή ενός Πολυζωγόπουλου.

Αυτά τα στοιχεία, τα οποία θα συλλεχθούν από τη δικαστική έρευνα, είναι πολύτιμα για τη λύση του προβλήματος. Πρέπει να μάθουμε οπωσδήποτε τι έγινε από ποιους. Πόσο πληρώθηκαν και από ποιους. Γιατί; Γιατί με τον τρόπο αυτόν θα βρούμε ποιοι πραγματικά κρύβονται πίσω από τη μεγαλύτερη λεηλασία του ελληνικού λαού στο σύνολο της ιστορίας του. Ούτε οι Γερμανοί κατακτητές δεν διεκδίκησαν τόσα πολλά από τους Έλληνες.

Αυτοί εδώ τα πήραν όλα. Λεηλάτησαν το δημόσιο κεφάλαιο. Λεηλάτησαν και τον λαό μέσω του χρηματιστηρίου και της τραπεζικής τοκογλυφίας. Διέλυσαν την ελληνική παραγωγή και την οικονομία. Απαξίωσαν την μικρή ιδιοκτησία και την πρόσφεραν λεία σε ξένους "μικροεπενδυτές". Μόνον διαβατήριο δεν εξέδωσαν στον ελληνικό λαό, για να τον διώξουν και επισήμως από την πατρίδα του.

Σ' αυτούς πρέπει να οδηγηθούμε. Στους διαπλεκόμενους και στα πολιτικά αφεντικά τους. Σε μια εκατοντάδα ανθρώπων, που, για λόγους προσωπικών συμφερόντων, πέταξαν στην κυριολεξία έναν ολόκληρο λαό στον "δρόμο". Τον έλιωσαν, τον λεηλάτησαν και τον ταπείνωσαν. Εμείς αυτούς τους γνωρίζουμε. Μια εκατοντάδα ανθρώπων, που λειτουργεί υπό την ηγεσία και τον συντονισμό του Μητσοτάκη. Αυτή η ομάδα προκάλεσε και προκαλεί τεράστια προβλήματα στον ελληνισμό γενικά και όχι μόνον σε θέματα οικονομίας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ξεπούλησαν τις ΔΕΚΟ και οι ίδιοι που επιχειρούν να "ξεπουλήσουν" την Κύπρο, τη Θράκη και τη Μακεδονία.

Τυφλά όργανα των ιμπεριαλιστών της Νέας Τάξης. Εμείς τους γνωρίζουμε όλους αυτούς. Παρακολουθούμε στενά το έργο τους. Το θέμα είναι να τους μάθει και ο ελληνικός λαός. Να μάθει τι έχουν κάνει εις βάρος του και βέβαια να βρεθούν τα στοιχεία που να το αποδεικνύουν. Τα πάντα μέσα από τη νόμιμη διαδικασία. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι απλά. Γι' αυτούς δεν θέλουμε φυλακή. Οι Εφιάλτες, που έγραψαν μια από τις πιο "μαύρες" σελίδες στην ελληνική ιστορία, θα πρέπει να τιμωρηθούν με τρόπο που θα είναι "ευδιάκριτος" στην ελληνική ιστορία.

Αυτά τα στοιχεία χρειαζόμαστε. Αυτά τα στοιχεία μπορεί να τα βρει το ΙΚΑ. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια ολόκληρη μάχη διεκδίκησης από την πλευρά του των κλαπέντων. Αν αποδειχθεί ότι οι πράξεις των ιδιωτικοποιήσεων στηρίχθηκαν στη διαφθορά και τον χρηματισμό πολιτικών και ανώτατων στελεχών του δημοσίου, αυτόματα καθίστανται παράνομες. Αν υπάρχει διαφθορά από πλευράς "επενδυτών", είναι άκυρη η "αγορά" τους. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για διεκδίκηση αυτών των επιχειρήσεων από τους μεγάλους δανειστές του κράτους και άρα από τα ταμεία. Ανοίγει τον δρόμο για διεκδίκηση του σημερινού ιδιωτικοποιηθέντως πρώην δημοσίου κεφαλαίου από το ΙΚΑ.

Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τον λόγο που ο Αλογοσκούφης πήγε και έκανε "δώρα" στο δικαστικό σώμα. Θα καταλάβει τι φοβούνται όλοι αυτοί. Θα καταλάβει όμως και πώς σκέφονται όλοι αυτοί. Εντύπωση μας έκανε η κοινωνική αλληλεγγύη που επέδειξαν οι δικαστικοί. Αλληλεγγύη, απέναντι στον λαό που τους πληρώνει αδρά και αυτήν την στιγμή πεινάει. Έσπασαν τα χέρια τους με τα χειροκροτήματα.

Όλοι αυτοί τις αυξήσεις αυτές απέδειξαν ότι τις θέλουν. Τους παραδικαστικούς συναδέρφους τους όμως ακόμα τους ψάχνουν. Μήπως οι παραδικαστικοί ήταν ανάμεσα στους χειροκροτητές; Μήπως αυτοί ήταν που έφεραν τα κρατικά "δώρα", για να κλείσουν στόματα; Όταν εμείς καταγγέλουμε το κράτος για λεηλασία, μήπως εκεί μοιραζόταν "λεία" και δεν το καταλάβαμε;

Τίποτε δεν μας ανησυχεί. Όλα θα γίνουν όταν και όπως πρέπει. Είναι θέμα χρόνου να λυθούν όλες οι διαφορές μεταξύ θυμάτων και θυτών. Αυτός ο οποίος πληρώνει, αυτός μιλάει στο τέλος. Αυτόν περιμένουμε να μιλήσει και είναι ο λαός.

  

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com